12 februari. Jarig.

Het is 12 februari, 's morgens vroeg.
Ik lig nog in bed en denk aan de dag die voor me ligt.
Vandaag ben ik jarig maar ik voel me niet feestelijk. Want op deze dag zal ik Laura meer missen dan op andere dagen....

Al een tijdje merk ik dat ik tegen deze dag op zie.
Ze is er niet om me met een ontbijtje te verrassen en een kadootje. En ze heeft de woonkamer niet voor me opgeruimd. Haar kamer is geen verboden toegang en ze speelt geen deuntje op haar keyboard om de feestvreugde te verhogen.
Ik mis haar zo...

Ik heb geen zin in een feestje en ik zet mijn verjaardag 'uit' op Facebook. Het liefst sla ik deze dag gewoon over.

Maar ik ben jarig. Of ik wil of niet.
Daarom is het fijn dat de jongens thuis zijn en dat er vrienden langskomen die een stukje van de dag met me doorbrengen.
Dat er post voor me is en lieve appjes en telefoontjes.
Dat er mensen zijn die begrijpen dat het gewoon een moeilijke dag is.

In de middag is het stil in huis.
Het is mooi weer en ik ga naar buiten om te wandelen.
Het spreekt vanzelf dat ik naar de begraafplaats loop, om daar stil te staan bij mijn meisje dat ik er zo graag bij had gehad vandaag.

2 februari. Skiën

Deze week ben ik alleen thuis.
De jongens zijn met z'n tweeën op ski-vakantie. Ze vermaken zich prima en hebben een leuke tijd met elkaar. Het is fijn dat ze zo goed met elkaar kunnen opschieten en samen dingen ondernemen.

Voordat ze weggingen hadden ze er veel zin in en keken ze er naar uit.
Maar er zit ook een moeilijke kant aan deze week. Want terwijl ze daar zijn en genieten, missen ze Laura.

Vlak voordat Laura overleed, de dag ervoor zelfs, sprak ze af met de jongens om samen iets leuks te doen, en maakten ze plannen voor de toekomst. Eén van die plannen was dat ze een midweek zouden gaan skiën...

Ik hoef niet uit te leggen dat de jongens Laura deze week missen.

31 januari. Trots op m'n meisje

Die lieve Lau...
Wat is het erg om haar te moeten missen en niets meer van haar te horen. Wat is het niet-te-doen, om haar nooit meer te horen lachen of praten, om niet meer te genieten van haar humor. Om àlles van haar te moeten missen. Het wordt niet minder, het verdriet voelt alle dagen zo mogelijk groter en dieper dan de dag ervoor.

Wat is het tegen alles in wat ik wil, afschuwelijk dat ik niets meer voor haar kan doen, dan haar graf bezoeken en over haar blijven praten, denken en schrijven.

In mijn hart leeft ze door, op die manier is ze altijd bij me, maar feitelijk is ze er niet meer. Ik weet dat, en ook dat ik daar zelf mee moet leren leven. Ook al wil ik dat niet.

Toch zijn er soms momenten waarop ik wél iets van haar hoor. Het zijn momentjes waarop ik naast dat ik er verdrietig van word omdat ze er niet meer is, ik ook merk dat ik nog steeds heel trots op haar ben, en zo blij dat juist zij mijn dochter was en is.

 Het is al vaker gebeurd dat ik een berichtje krijg van één van de jongeren die tegelijk met Laura was opgenomen in de kliniek, zéker een keer of vijf. Soms al meteen nadat ze overleed, maar ook nu nog. 
Ze vertellen dan iets over Laura en vragen hoe het met me gaat. Ze laten weten dat het overlijden van Laura grote impact heeft gehad, maar dat Laura zélf ook indruk heeft gemaakt op hen.
Het is tóch fijn voor me om op deze manier nog iets over haar te horen Ik zou sowieso alles wel over haar willen weten wat ik nog niet weet.

Ik krijg in deze week weer een berichtje:
"…..want Laura was echt een hele bijzondere meid. Ik weet nog dat ik me op de eerste dag in de kliniek zo alleen voelde en dat niemand van de groep contact met me zocht, behalve Laura en dat gaf me een heel fijn gevoel. Ze vroeg of ik een spelletje met haar wilde spelen. Dankzij uw dochter voelde ik me niet meer zo alleen daar en daar ben ik haar dankbaar voor....."

Ik bekijk het bericht steeds weer overnieuw. Ik ben zo blij om dit te lezen, al is het ook zo verdrietig dat ze er nu niet meer voor een ander kan zijn. Zelfs in de kliniek, toen ze zich zo naar voelde had mijn lieve Laura nog oog voor een ander en wilde ze helpen.
En dat maakt me heel erg trots op mijn meisje.❤

6 januari. 2019 365 Dagen

De jaarwisseling is geweest, Ik probeerde steeds om er niet teveel mee bezig te zijn, om niet te denken aan dat er een heel jaar is omgegaan waarin Laura er niet was. Dat er weer een heel jaar lang voor me ligt waarin ze er niet bij zal zijn.

Toch was het goed om tijdens het terugkijken op het jaar, op oudejaarsavond in de kerk, Laura's naam te horen en zo ook bij haar stil te staan. Het was niet in 2018 dat zij stierf, maar gevoelsmatig begon het jaar voor veel mensen van onze gemeente op die dag in november, omdat er daarna nog meer verdriet kwam, dat op de één of andere manier verbonden bleef aan elkaar. 

Het noemen van haar naam doet me enorm goed, omdat ze nog zo aanwezig is in mijn hart en ik elk moment van de dag aan haar denk en haar mis.

Ik merkte die verbondenheid niet alleen op die avond, maar ook op andere momenten, bijvoorbeeld op de begraafplaats. In de rij waar Laura ligt, liggen meer mensen van onze gemeente begraven. Soms is er juist op die graven eenzelfde roos gelegd. Een liefdevol gebaar van iemand die zich verbonden voelt en denkt aan die mensen uit de gemeente die overleden.

Hoewel ik er niet aan wil, ontkom ik er niet aan dat er een nieuw jaar begint.
Waar veel mensen het jaar verwachtingsvol ingaan en plannen maken of hebben, geldt dat niet voor mij.

Dat hele nieuwe jaar ligt groot en leeg voor me. Het beangstigt me, want hoe ga ik al die dagen doorkomen zonder dat Laura er is? Zonder dat ik haar stem hoor? Zonder haar aanwezigheid en liefde? Al die 365 dagen van het jaar waarop ik haar zo zal missen...

Hoe meer ik er over na denk, hoe verdrietiger ik word en de moed me in de schoenen zinkt. Het is een onoverkomelijke reeks van dagen die allemaal doorgeworsteld moeten worden.

Daarom neem ik me steeds weer voor, elke keer opnieuw, om dag voor dag te leven. Eerst deze dag, en kijken wat hij brengt. De dingen doen die vandaag moeten gebeuren en er laten zijn wat er is. Daar vooral over na denken en nog niet aan wat morgen komt of volgende week of maand. Het helpt niet en bovendien, wat er vandaag is, is al meer dan genoeg.

Ik weet dat God bij me is en me er door wil helpen, ook weer elke dag. Ik weet dat ik daarom al die dagen dóór zal gaan. Het betekent niet dat mijn verdriet daar minder van is. Maar het zal genoeg zijn om verder te gaan. Uur voor uur, dag voor dag.

31 December Ik mis je- De beste wensen

Het is 31 december 2018. Veel mensen kijken terug op het afgelopen jaar en vooruit naar 2019. Hoogtepunten die er waren worden benoemd, verwachtingen en wensen voor het komende jaar worden uitgesproken. Het lijkt vanzelfsprekend om zo het nieuwe jaar in te gaan.
Lees hierover in mijn nieuwste blog op Ik mis je 

26 december. Kerst 2018

Kerst 2018.
Wat mis ik Laura.
Ik breng de eerste kerstdag door, terwijl ik laat komen wat komt.
's Morgens naar de kerk, met een lieve vriendin. Het is fijn om samen te gaan en daar ook andere mensen te zien die er voor me willen zijn.
Het is fijn om te merken dat er aan me gedacht wordt deze dagen, waarop het missen van Laura er is, net als op elke andere dag. Maar vandaag is het toch anders, omdat het kerst is.

Kerst was vroeger een dag om naar uit te zien. Want ik vierde kerstfeest zoals veel anderen. Met gezellig bij elkaar zijn en het denken aan de geboorte van Jezus. Die naar de aarde kwam om licht in het duister op aarde te brengen.
23 Jaar geleden werd Wydo geboren op eerste kerstdag.  Daarmee werd kerst extra feestelijk. We vierden naast de geboorte van Jezus, ook Wydo zijn verjaardag.

Kerst is nu een dag om tegenop te zien, omdat alles veranderde toen ik Lennard, en vorig jaar Laura moest verliezen.
Toen Lennard overleed, werd kerst vieren moeilijker, omdat hij er niet meer bij was. Maar na een paar jaar leerde ik om er mee om te gaan, al was het missen er altijd.

Dit jaar kunnen wel niet bij elkaar zijn want Laura is er niet meer. Tussen alle dingen-die-er-zijn door mis ik haar.

Steeds denk ik: Ze is er niet! Was ze er maar bij...
Ik mis haar zó...
Als ik in de kerk zit en het 'Ere zij God zing'.
Als ik met Wydo zijn verjaardag vier en blij ben dat hij zijn verjaardag weer wíl vieren.
Als ik 's avonds lekker eten klaar maak en we samen met mijn moeder en broer aan tafel zitten te eten.
Tussen de gesprekken door die over heel andere dingen gaan.
Steeds denk ik aan haar..

Het missen maakt dat mijn leven er donker uit ziet, donkerder dan wat men noemt: 'de donkere dagen voor kerst'. De rouw die ik moet doorlopen neemt licht en kleur weg uit mijn leven.

´s Middags ga ik naar de begraafplaats en ik breng een roosje naar het graf van Laura.
Ik kan het niet laten om daar vandaag ook even te zijn, tussen de verjaardagsvisite en het kersgebeuren door.
Het is er stil. En ik vraag me af hoe het is om kerst te vieren in de hemel...

Stilstaan bij mijn meisje. En in alle rust aan haar denken op deze kerstdag. Hoewel ik verdrietig ben, vind ik het prettig om daar even te zijn.
Een vriendin van Laura heeft er een piepklein kerstboompje neergezet, wat is het goed het om te merken dat ze niet vergeten wordt!

Toch kan ik ook ondanks het grote missen, diep van binnen met een blij gevoel denken aan kerst. Want als er geen kerst was, als Jezus niet naar de aarde was gekomen om het licht te brengen, dan zou het voor altijd donker zijn.
Door de komst van Jezus, die het licht is voor de wereld, is het nu al licht voor Lennard en voor Laura.
En heb ik zicht op later.

22 december. Het liefste kerstboompje.

Het is bijna kerst. Buiten is het donker nu

de dagen kort zijn en de zon maar weinig te zien is.

Om me heen hoor en zie ik veel mensen die het gezellig maken in huis, om de donkere dagen een beetje te verlichten.
Reclames op TV en in de folders laten zien hoe veel mensen de kerst doorbrengen: Met het hele gezin of de familie bij elkaar aan tafel onder een opgetuigde kerstboom.

Al die complete families aan tafel en de sfeer die er omheen hangt staan zo ver af van hoe mijn leven er uit ziet. Het geeft een schrijnend gevoel. Vorig jaar ging het kerstgebeuren nog een beetje aan me voorbij, maar nu, na iets meer dan een jaar is de realiteit van het overlijden van Laura doorgedrongen en ik mis haar zo verschrikkelijk...

Met het hele gezin aan tafel zitten is iets wat ik bij lange na niet zal gaan redden. Dit jaar niet, maar ook alle volgende keren dat het kerst is, zijn we niet compleet. Er zullen altijd twee kinderen missen.

Ik krijg het deze maand niet niet voor elkaar om de kerstspullen naar beneden te halen en er mee bezig te gaan. Kerst zoals die in de reclames vertoond wordt kan me gestolen worden. Wat nou kerstboom of -diner. Het gaat allemaal nergens over!

Deze week spreek ik mezelf toe. Ik moet er toch iets van maken. Want zonder sfeer in huis doe ik mezelf en de jongens tekort. Het hoeft allemaal niet uitbundig te zijn, maar met een paar lampjes extra zal het, hoe verdrietig ik ook ben, toch een beetje huiselijker zijn en dat maakt het prettiger om de dagen door te komen.

Met moeite sleep ik mezelf naar de zolder om tussen de dozen te zoeken naar wat kerstversiering en naar mijn kleine houten kerstboompje.

Als ik daar aan het rommelen ben, valt mijn oog op een paar doosjes waar spullen van Laura in liggen. Nóg een reden om hier niet teveel te zijn bedenk ik, tot ik tussen Laura's spulletjes een lichtsnoertje met lampjes vind, dat ze in het laatste jaar veel aan had in het donker op haar kamer. Eerst wil ik het wegleggen, maar dan bedenk ik iets waardoor ik toch verder kan.

Samen met de kerstboom en de andere spullen neem ik de lampjes van Laura mee naar beneden. Als ik het boompje optuig hang ik haar lampjes die net kerstballetjes lijken, er in.

Zo is mijn boompje het mooiste en liefste kerstboompje dat ik me voor nu maar kan wensen. Met de lampjes van Laura wordt het een beetje háár boompje en herinnert het me aan mijn meisje, dat ik zo ontzettend mis.