26 december. Kerst 2018

Kerst 2018.
Wat mis ik Laura.
Ik breng de eerste kerstdag door, terwijl ik laat komen wat komt.
's Morgens naar de kerk, met een lieve vriendin. Het is fijn om samen te gaan en daar ook andere mensen te zien die er voor me willen zijn.
Het is fijn om te merken dat er aan me gedacht wordt deze dagen, waarop het missen van Laura er is, net als op elke andere dag. Maar vandaag is het toch anders, omdat het kerst is.

Kerst was vroeger een dag om naar uit te zien. Want ik vierde kerstfeest zoals veel anderen. Met gezellig bij elkaar zijn en het denken aan de geboorte van Jezus. Die naar de aarde kwam om licht in het duister op aarde te brengen.
23 Jaar geleden werd Wydo geboren op eerste kerstdag.  Daarmee werd kerst extra feestelijk. We vierden naast de geboorte van Jezus, ook Wydo zijn verjaardag.

Kerst is nu een dag om tegenop te zien, omdat alles veranderde toen ik Lennard, en vorig jaar Laura moest verliezen.
Toen Lennard overleed, werd kerst vieren moeilijker, omdat hij er niet meer bij was. Maar na een paar jaar leerde ik om er mee om te gaan, al was het missen er altijd.

Dit jaar kunnen wel niet bij elkaar zijn want Laura is er niet meer. Tussen alle dingen-die-er-zijn door mis ik haar.

Steeds denk ik: Ze is er niet! Was ze er maar bij...
Ik mis haar zó...
Als ik in de kerk zit en het 'Ere zij God zing'.
Als ik met Wydo zijn verjaardag vier en blij ben dat hij zijn verjaardag weer wíl vieren.
Als ik 's avonds lekker eten klaar maak en we samen met mijn moeder en broer aan tafel zitten te eten.
Tussen de gesprekken door die over heel andere dingen gaan.
Steeds denk ik aan haar..

Het missen maakt dat mijn leven er donker uit ziet, donkerder dan wat men noemt: 'de donkere dagen voor kerst'. De rouw die ik moet doorlopen neemt licht en kleur weg uit mijn leven.

´s Middags ga ik naar de begraafplaats en ik breng een roosje naar het graf van Laura.
Ik kan het niet laten om daar vandaag ook even te zijn, tussen de verjaardagsvisite en het kersgebeuren door.
Het is er stil. En ik vraag me af hoe het is om kerst te vieren in de hemel...

Stilstaan bij mijn meisje. En in alle rust aan haar denken op deze kerstdag. Hoewel ik verdrietig ben, vind ik het prettig om daar even te zijn.
Een vriendin van Laura heeft er een piepklein kerstboompje neergezet, wat is het goed het om te merken dat ze niet vergeten wordt!

Toch kan ik ook ondanks het grote missen, diep van binnen met een blij gevoel denken aan kerst. Want als er geen kerst was, als Jezus niet naar de aarde was gekomen om het licht te brengen, dan zou het voor altijd donker zijn.
Door de komst van Jezus, die het licht is voor de wereld, is het nu al licht voor Lennard en voor Laura.
En heb ik zicht op later.

9 december. Wereldlichtjesdag.

Het is de tweede zondag van Advent.

Advent, de tijd waarin we toeleven naar het kerstfeest waarbij de komst van Jezus naar de aarde wordt gevierd.
Vanmorgen werd in onze kerk de tweede adventskaars aangestoken. Twee lichtjes die dit symboliseren in de donkere dagen voor kerst.

We staan er bij stil en verwachten.
In het verlengde van de komst van Jezus als mens op aarde, is Kerst ook: Verwachting van zijn tweede en definitieve komst, om alles voorgoed te helen.
Om geweld, onrecht en verdriet weg te nemen.
Het is mooi om daarnaar uit te zien, maar o, wat vind ik het lastig om aan de tijd die daaraan vooraf gaat te denken, om die door te moeten komen.

Tot die tijd… ik heb geen idee hoe lang dat zal zijn. Het kan maar één dag zijn, of één week, van mij mag het snel zover zijn.
Maar het kan ook veel langer duren. Jaren, misschien wel heel veel jaren.
De tijd tussen nu, en het niet meer hoeven wachten duurt voor mij te lang. Elke dag is er één te veel. De goede dingen die er nu ook zijn, kunnen (nog) niet opwegen tegen het missen van mijn lieve kinderen.
Toch moet ik en ga ik verder. In afwachting van die dag.

Het is vandaag ook wereldlichtjes dag. Een dag in het jaar die staat in het teken van alle overleden kinderen, welke leeftijd ze ook hebben bereikt. Met mij zijn er ontelbaar veel andere ouders die een kind moeten missen. Een aantal ken ik, en hun verhalen. Keer op keer raak ik onder de indruk van wat zij moesten meemaken. Ik weet waar ze doorheen gaan, al is elk missen anders. Bij elkaar opgeteld geeft het een enorme hoeveelheid verdriet.
Het maakt dat ik des te meer uitzie naar die dag dat Jezus terug komt, en er geen verdriet meer is om een kind dat eerder overleed dan zijn of haar ouders.

Thuis, op deze wereldlichtjesdag, steek ik ook twee kaarsjes aan, één voor Lennard en één voor Laura.
Ik sta stil. Bij mijn kinderen en  hun leven dat hier langer en kort geleden tastbaar was, maar nu niet meer.
Ik sta stil bij mijn liefde voor hen en bij het gemis.

Twee kaarsen in de kerk, twee kaarsjes op mijn tafeltje. En vanavond ontelbaar veel op heel veel begraafplaatsen in Nederland en over de hele wereld. 

Over een tijd, korter of langer, hoeven we geen kaarsjes meer aan te steken als symbool. Niet voor advent en ook niet voor een kind dat is overleden.

Op de dag dat Jezus komt is er geen advent en geen wereldlichtjesdag meer nodig. Dan is het voor altijd, op alle dagen licht op de wereld.