17 Februari. The Lion King.

Laura zat tot aan het einde van haar leven toe vol plannen. Dat is moeilijk te begrijpen, ik denk in de eerste plaats voor haarzelf. Om te merken dat je aan de ene kant nog plannen hebt voor het leven, maar aan de andere kant dat leven niet meer aan kan. Plannen om samen dingen te doen met de jongens, en ook met mij. Op ski vakantie, of samen in de auto naar Frankrijk als ze haar rijbewijs gehaald zou hebben. Auditie doen voor een musical of een toneelschool.
Wat zal het moeilijk zijn geweest om te kiezen voor de dood.

Laura in 'Tarzan'

Laura hield van toneel en musicals spelen en opvoeren. In haar VMBO-tijd heeft ze een aantal keer meegedaan met een musical, (waaronder Tarzan). Ze genoot er van om deel te nemen aan het groepsgebeuren er om heen en alle voorbereidingen die er bij hoorden. Zij kon zich op die manier even los maken van wat haar bezig hield en waar ze last van had. Het was voor haar een uitlaatklep en het bracht haar afleiding en ontspanning.

Tijdens haar opname in de kliniek wilde ze perse nog één vak doen en halen op het MBO. Dat was het voorbereiden en uit voeren van een musical. Het is haar gelukt om dit te doen. Ik haalde haar gedurende een aantal maanden, één dag in de week 's morgens vroeg op uit Almere en bracht haar naar Harderwijk, om haar na schooltijd weer terug te brengen. Het kostte haar enorm veel inspanning om dit te doen, maar ze deed het! Aan het einde van de periode werd de musical 'The Lion King' opgevoerd voor een aantal klassen met kinderen. Helaas mocht ik er zelf niet bij zijn. Wat had ik het graag gezien! Jammer is ook dat ik er geen foto of filmpje van heb, ik had Laura graag eens als 'Zazou' gezien.

Laura had al lang het idee om me als verrassing mee te nemen naar de Musical The Lion King. Tot op het laatst toe had ze het hier over en ze was het vast van plan. Maar het ging niet door, omdat ze overleed voordat we er samen konden heengaan.
Nadat Laura was overleden bleef ik de wens houden om er toch eens naar toe te gaan. Hoewel het verdrietig zou zijn het niet me Laura te kunnen doen, zou het verbinding met haar geven. Hoe langer de tijd duurde, hoe liever ik wilde gaan.

In de afgelopen week was ik jarig en ik kreeg van de jongens een heel bijzonder cadeau: Twee kaartjes voor 'The Lion King'.
De dag na mijn verjaardag ben ik met mijn zus naar het Circustheater geweest en hebben we de Musical die met Laura verbonden was geraakt bekeken.

Het was indrukwekkend, maar emotioneel.
Het was genieten en verdrietig zijn tegelijk.
Het was meegenomen worden in het verhaal, maar tegelijkertijd miste ik Laura.

9 december. Wereldlichtjesdag.

Het is de tweede zondag van Advent.

Advent, de tijd waarin we toeleven naar het kerstfeest waarbij de komst van Jezus naar de aarde wordt gevierd.
Vanmorgen werd in onze kerk de tweede adventskaars aangestoken. Twee lichtjes die dit symboliseren in de donkere dagen voor kerst.

We staan er bij stil en verwachten.
In het verlengde van de komst van Jezus als mens op aarde, is Kerst ook: Verwachting van zijn tweede en definitieve komst, om alles voorgoed te helen.
Om geweld, onrecht en verdriet weg te nemen.
Het is mooi om daarnaar uit te zien, maar o, wat vind ik het lastig om aan de tijd die daaraan vooraf gaat te denken, om die door te moeten komen.

Tot die tijd… ik heb geen idee hoe lang dat zal zijn. Het kan maar één dag zijn, of één week, van mij mag het snel zover zijn.
Maar het kan ook veel langer duren. Jaren, misschien wel heel veel jaren.
De tijd tussen nu, en het niet meer hoeven wachten duurt voor mij te lang. Elke dag is er één te veel. De goede dingen die er nu ook zijn, kunnen (nog) niet opwegen tegen het missen van mijn lieve kinderen.
Toch moet ik en ga ik verder. In afwachting van die dag.

Het is vandaag ook wereldlichtjes dag. Een dag in het jaar die staat in het teken van alle overleden kinderen, welke leeftijd ze ook hebben bereikt. Met mij zijn er ontelbaar veel andere ouders die een kind moeten missen. Een aantal ken ik, en hun verhalen. Keer op keer raak ik onder de indruk van wat zij moesten meemaken. Ik weet waar ze doorheen gaan, al is elk missen anders. Bij elkaar opgeteld geeft het een enorme hoeveelheid verdriet.
Het maakt dat ik des te meer uitzie naar die dag dat Jezus terug komt, en er geen verdriet meer is om een kind dat eerder overleed dan zijn of haar ouders.

Thuis, op deze wereldlichtjesdag, steek ik ook twee kaarsjes aan, één voor Lennard en één voor Laura.
Ik sta stil. Bij mijn kinderen en  hun leven dat hier langer en kort geleden tastbaar was, maar nu niet meer.
Ik sta stil bij mijn liefde voor hen en bij het gemis.

Twee kaarsen in de kerk, twee kaarsjes op mijn tafeltje. En vanavond ontelbaar veel op heel veel begraafplaatsen in Nederland en over de hele wereld. 

Over een tijd, korter of langer, hoeven we geen kaarsjes meer aan te steken als symbool. Niet voor advent en ook niet voor een kind dat is overleden.

Op de dag dat Jezus komt is er geen advent en geen wereldlichtjesdag meer nodig. Dan is het voor altijd, op alle dagen licht op de wereld.