12 februari. Jarig.

Het is 12 februari, 's morgens vroeg.
Ik lig nog in bed en denk aan de dag die voor me ligt.
Vandaag ben ik jarig maar ik voel me niet feestelijk. Want op deze dag zal ik Laura meer missen dan op andere dagen....

Al een tijdje merk ik dat ik tegen deze dag op zie.
Ze is er niet om me met een ontbijtje te verrassen en een kadootje. En ze heeft de woonkamer niet voor me opgeruimd. Haar kamer is geen verboden toegang en ze speelt geen deuntje op haar keyboard om de feestvreugde te verhogen.
Ik mis haar zo...

Ik heb geen zin in een feestje en ik zet mijn verjaardag 'uit' op Facebook. Het liefst sla ik deze dag gewoon over.

Maar ik ben jarig. Of ik wil of niet.
Daarom is het fijn dat de jongens thuis zijn en dat er vrienden langskomen die een stukje van de dag met me doorbrengen.
Dat er post voor me is en lieve appjes en telefoontjes.
Dat er mensen zijn die begrijpen dat het gewoon een moeilijke dag is.

In de middag is het stil in huis.
Het is mooi weer en ik ga naar buiten om te wandelen.
Het spreekt vanzelf dat ik naar de begraafplaats loop, om daar stil te staan bij mijn meisje dat ik er zo graag bij had gehad vandaag.

10 februari. Overleven, doorstaan en ondergaan.

Dag voor dag en week voor week gaat de tijd verder.
Hoewel ik weer volledig werk overheerst het verdriet om Laura mijn leven.
Het is als het dichte wolkendek dat de laatste tijd aan de lucht te zien is. Somber, donker en eindeloos.

Zo voelt ook het rouwen om en het verlies van Laura. Het gemis en het verdriet ligt als een donkere wolkendeken over alles heen. Zoals je je soms  niet kan voorstellen dat er een blauwe lucht achter die wolken is, voelt de weg van rouw die ik nog te gaan heb eindeloos aan.
Als ik terugkijk, zie ik dat ik stappen heb gezet. Maar als ik vooruit kijk, realiseer ik me dat ik er nog lang niet ben.

Ik moet het zien door te komen en het overleven, doorstaan en ondergaan. Net zoals je niets kan doen aan een periode van somber weer die je door moet komen.
Het enige en beste wat ik kan doen is het laten gebeuren en ruimte geven. Om de rouw er te laten zijn.
Alleen op die manier kan ik er doorheen gaan.

En soms, op de momenten dat er een beetje licht is, wanneer de lucht opklaart, ook dat te kunnen zien en een beetje moed te vinden voor de toekomst.

2 februari. Skiën

Deze week ben ik alleen thuis.
De jongens zijn met z'n tweeën op ski-vakantie. Ze vermaken zich prima en hebben een leuke tijd met elkaar. Het is fijn dat ze zo goed met elkaar kunnen opschieten en samen dingen ondernemen.

Voordat ze weggingen hadden ze er veel zin in en keken ze er naar uit.
Maar er zit ook een moeilijke kant aan deze week. Want terwijl ze daar zijn en genieten, missen ze Laura.

Vlak voordat Laura overleed, de dag ervoor zelfs, sprak ze af met de jongens om samen iets leuks te doen, en maakten ze plannen voor de toekomst. Eén van die plannen was dat ze een midweek zouden gaan skiën...

Ik hoef niet uit te leggen dat de jongens Laura deze week missen.

12 januari. Ontstellend en verdrietig.

Wat waren ze leuk samen, Laura en haar vriendin in de kliniek. Ondanks dat het niet goed met hen ging probeerden ze er wat van te maken en vonden ze elkaar in hun (deels) gemeenschappelijke problemen.

Naast dat ze heel veel konden delen, probeerden ze ook om nog de 'gewone' dingen te ondernemen:
Fietsen naar de Oostvaardersplassen en te laat terug komen.
Samen op zondag naar een kerk gaan en uitzoeken welke het beste bij hen paste. Liedjes schrijven en zingen over wat hen bezig hield.
Vloggen bij veel wat ze deden.
En zelfs een nachtje kamperen.

In korte tijd waren ze op een bijzondere manier met elkaar verbonden geraakt. Toen Laura overleed bleef haar vriendin ontroostbaar en ze miste haar. Ze droeg nadat Laura overleed hetzelfde hangertje aan haar ketting.
Samen hebben we een paar keer het graf van Laura bezocht.
Door deze middagen leerde ik haar wat beter kennen en had ik haar in mijn hart gesloten.

Deze week bereikte me het ontstellende bericht dat zij het leven niet meer aan kon en is overleden. Net als Laura besloot ze om niet meer op deze manier verder te willen. Ze verlangde naar rust en lichtheid.

Vandaag ben ik op de begrafenis. Wydo is er ook. Hij weet wat het is om je zus op deze manier te  verliezen en wil zijn steun geven aan de zus die nu achter bleef. Samen met de familie en veel andere mensen nemen we afscheid van een lieve gevoelige jonge vrouw. Een meisje eigenlijk nog....

Wat is het verdrietig.
Wat is het schrijnend om iemand niet vast te kunnen houden en niet te kunnen overtuigen van het feit dat ze er gewoon mag zijn.

Ik zie het verdriet van de familie. De machteloosheid. Het onomkeerbare.
Ik weet welke tijd er voor hen gaat komen omdat ik er zelf doorheen gegaan ben en nog steeds ga.

Het is niet direct mijn eigen verdriet. Maar met dit verlies, is mijn eigen verdriet aangeraakt.
Losgewoeld en overhoop getrokken.
Laura was zo met dit meisje verbonden. En daardoor voelde ik ook een lijntje. Ik ben van slag en het kan niet anders dan dat ik er hele dagen over na moet denken. Bewust en onbewust.
Het is een rare onwerkelijke week waarin ik elke dag steeds zekerder weet dat ik naar de begrafenis zal gaan.

Als ik bloemen mee neem die op het graf komen te liggen neem ik er één extra mee. Een bloem namens Laura op het graf van haar vriendin.

s Middags nadat ik thuiskom ga ik naar het graf van mijn eigen meisje. Ik sta bij haar stil en denk eraan dat ze al zo lang weg is.
Een paar maanden geleden was haar vriendin nog hier bij mij op de begraafplaats.
Nu ligt zij in haar eigen graf.

Die twee meiden, wat waren ze leuk samen. En nu?
Nu zijn ze weer samen, bij Jezus.

Waar rust is en lichtheid.

31 December Ik mis je- De beste wensen

Het is 31 december 2018. Veel mensen kijken terug op het afgelopen jaar en vooruit naar 2019. Hoogtepunten die er waren worden benoemd, verwachtingen en wensen voor het komende jaar worden uitgesproken. Het lijkt vanzelfsprekend om zo het nieuwe jaar in te gaan.
Lees hierover in mijn nieuwste blog op Ik mis je 

31 december. Het beste voor het nieuwe jaar.

Het nieuwe jaar begint

zoals het oude is geëindigd
Jij bent er niet bij

De tijd gaat door
maar ik sta stil
op elke dag
die komt
na gisteren en voor morgen

Kijken naar wat was
denken aan wat zal zijn
geeft pijn
overal en elke keer
als ik jou mis

Op elke dag
heb ik genoeg
aan wat er is
en niet meer is
voor morgen kan ik nu niet zorgen

Het nieuwe jaar
het is teveel om er naar toe te kijken
het beste is om elke dag
alleen maar bij vandaag te blijven

26 december. Kerst 2018

Kerst 2018.
Wat mis ik Laura.
Ik breng de eerste kerstdag door, terwijl ik laat komen wat komt.
's Morgens naar de kerk, met een lieve vriendin. Het is fijn om samen te gaan en daar ook andere mensen te zien die er voor me willen zijn.
Het is fijn om te merken dat er aan me gedacht wordt deze dagen, waarop het missen van Laura er is, net als op elke andere dag. Maar vandaag is het toch anders, omdat het kerst is.

Kerst was vroeger een dag om naar uit te zien. Want ik vierde kerstfeest zoals veel anderen. Met gezellig bij elkaar zijn en het denken aan de geboorte van Jezus. Die naar de aarde kwam om licht in het duister op aarde te brengen.
23 Jaar geleden werd Wydo geboren op eerste kerstdag.  Daarmee werd kerst extra feestelijk. We vierden naast de geboorte van Jezus, ook Wydo zijn verjaardag.

Kerst is nu een dag om tegenop te zien, omdat alles veranderde toen ik Lennard, en vorig jaar Laura moest verliezen.
Toen Lennard overleed, werd kerst vieren moeilijker, omdat hij er niet meer bij was. Maar na een paar jaar leerde ik om er mee om te gaan, al was het missen er altijd.

Dit jaar kunnen wel niet bij elkaar zijn want Laura is er niet meer. Tussen alle dingen-die-er-zijn door mis ik haar.

Steeds denk ik: Ze is er niet! Was ze er maar bij...
Ik mis haar zó...
Als ik in de kerk zit en het 'Ere zij God zing'.
Als ik met Wydo zijn verjaardag vier en blij ben dat hij zijn verjaardag weer wíl vieren.
Als ik 's avonds lekker eten klaar maak en we samen met mijn moeder en broer aan tafel zitten te eten.
Tussen de gesprekken door die over heel andere dingen gaan.
Steeds denk ik aan haar..

Het missen maakt dat mijn leven er donker uit ziet, donkerder dan wat men noemt: 'de donkere dagen voor kerst'. De rouw die ik moet doorlopen neemt licht en kleur weg uit mijn leven.

´s Middags ga ik naar de begraafplaats en ik breng een roosje naar het graf van Laura.
Ik kan het niet laten om daar vandaag ook even te zijn, tussen de verjaardagsvisite en het kersgebeuren door.
Het is er stil. En ik vraag me af hoe het is om kerst te vieren in de hemel...

Stilstaan bij mijn meisje. En in alle rust aan haar denken op deze kerstdag. Hoewel ik verdrietig ben, vind ik het prettig om daar even te zijn.
Een vriendin van Laura heeft er een piepklein kerstboompje neergezet, wat is het goed het om te merken dat ze niet vergeten wordt!

Toch kan ik ook ondanks het grote missen, diep van binnen met een blij gevoel denken aan kerst. Want als er geen kerst was, als Jezus niet naar de aarde was gekomen om het licht te brengen, dan zou het voor altijd donker zijn.
Door de komst van Jezus, die het licht is voor de wereld, is het nu al licht voor Lennard en voor Laura.
En heb ik zicht op later.

4 december. Ik win het niet van de tijd.

November is voorbij.
Het was een maand die zwaar was om door te komen. Ik ben blij dat het geen november meer is. Het is alsof er met het beginnen van de nieuwe maand een horde genomen is.

Nu is het december. Een volgende maand die niet makkelijk zal zijn om door te komen. Sinterklaas, Kerst en de jaarwisseling. Al die dagen waarop Laura zal ontbreken. En Wydo viert zijn verjaardag.

Het is zoeken naar het invullen van die dagen. Hoe gaan we het doen zonder Laura? Ik voel het missen al voordat die dagen begonnen zijn.
Ik probeer daarom ook nu toch niet te ver vooruit te denken. Eerst vandaag, en soms, omdat een beetje plannen nu eenmaal nodig is, deze week.
Het liefst zou ik deze maand wel over willen slaan. En dan gewoon in januari verder gaan.

De tijd gaat door en door. Onvermijdelijk. Soms is het prettig omdat er moeilijke dagen voorbij gegaan zijn waar ik niet meer tegenop hoef te zien. Of wanneer ik merk dat ik steeds meer aankan naarmate de tijd verder gaat. Ik zou de tijd dan willen versnellen.

Maar vaker is de tijd iets dat ik tegen zou willen houden. Want elke dag, is een dag verder weg van Laura. Ik weet dat het niet kan. Ik kan er beter niet tegen vechten. De tijd is onverbiddelijk. Ik win het toch niet.
Ik win het nooit van de tijd.
Ik moet er mee leren omgaan.