22 januari. Een coconnetje.

Het is of de afgelopen maanden als in een waas voorbij zijn gegaan.  Alsof ik in een bubbel of een coconnetje zit. Of onder een grote glazen stolp.

Ik zie en hoor wat er om me heen gebeurt, maar het is niet belangrijk. Ik sta er buiten en doe niet helemaal mee. Ik leef in mijn eigen wereld, de wereld waaruit Laura ineens verdwenen is.

Mijn gevoel lijkt voor een deel uitgeschakeld. Alsof God dat coconnetje om me heen geweven heeft, waardoor ik niet alle pijn en verdriet, die opnieuw in mijn leven kwamen, in één keer hoef te ervaren. Ik zie vaak in de ogen van de mensen om me heen hoe verschrikkelijk het is dat Laura er niet meer is. Ze huilen er om en ze huilen om mij, terwijl ik zelf met droge ogen mijn verhaal doe.

Het is wel makkelijk, dat beschermende laagje waardoor ik kan blijven functioneren. Want ik doe wat ik moet doen en kan zelfs nadenken over de meest nodige dingen. In het begin het regelen van de begrafenis en alles daar om heen.
Ik kom elke dag op een redelijke tijd uit bed en houd het huishouden een beetje bij. Ik krijg het voor elkaar om bijna elke dag een fatsoenlijke maaltijd te bereiden en eet zo gezond mogelijk. Ik probeer er voor de jongens te zijn en belangstelling voor hen te tonen. Ik rijd auto en doe de boodschappen.

De rest van de wereld lijkt door te gaan terwijl ik in mijn eigen wereld zit. Als ik ergens anders heen moet, lijkt het me te overweldigen, vooral daar waar veel mensen zijn die zich met hele andere dingen bezig houden, waar het niet over Laura gaat.

De cocon en de wereld tegelijk kosten heel veel energie. Ze gaan niet samen.

Alles ‘buiten’ strookt totaal niet met wat er zich in mijn hoofd afspeelt. Ik kijk nog weinig TV. Terwijl ik voor het overlijden van Laura in elk geval het nieuws keek of een praatprogramma. Het boeit me totaal niet. Er is maar één ding belangrijk: Laura! en zij is er niet meer…  

Toch voelt het ook niet altijd prettig om in die bubbel te zitten, want het gevoel is er wel degelijk. Soms duwt het van binnen en moet het er uit!  Dan word ik onrustig en chagrijnig. Ik zoek dan even de rust op de begraafplaats. Even ‘bij Laura zijn’ en bij het mooie grafje van Lennard. Of even bij mijn tafeltje zitten om te schrijven en aan haar te denken.

Af en toe komt er een barstje in het coconnetje, waardoor het gevoel naar buiten komt. Dan is het er meteen heftig en in volle hevigheid. Dat gebeurt wanneer er mensen zijn die een beetje voor me zorgen en lief voor me zijn. Als ik bel met één van mijn zussen, of wanneer ik bij de psychologe van me af praat. Wanneer ik ’s nachts wakker lig, alleen met mijn gedachten en er geen afleiding van buitenaf is.

Het coconnetje wordt dunner en dunner. En de barstjes worden scheuren. De waas trekt langzaam weg om plaats te maken voor de realiteit:

Laura komt nooit meer terug.