31 December Ik mis je- De beste wensen

Het is 31 december 2018. Veel mensen kijken terug op het afgelopen jaar en vooruit naar 2019. Hoogtepunten die er waren worden benoemd, verwachtingen en wensen voor het komende jaar worden uitgesproken. Het lijkt vanzelfsprekend om zo het nieuwe jaar in te gaan.
Lees hierover in mijn nieuwste blog op Ik mis je 

31 december. Het beste voor het nieuwe jaar.

Het nieuwe jaar begint

zoals het oude is geëindigd
Jij bent er niet bij

De tijd gaat door
maar ik sta stil
op elke dag
die komt
na gisteren en voor morgen

Kijken naar wat was
denken aan wat zal zijn
geeft pijn
overal en elke keer
als ik jou mis

Op elke dag
heb ik genoeg
aan wat er is
en niet meer is
voor morgen kan ik nu niet zorgen

Het nieuwe jaar
het is teveel om er naar toe te kijken
het beste is om elke dag
alleen maar bij vandaag te blijven

28 december. Een nieuwe jas.

Alles gaat door. In het groot en in het klein. De 'grote' dingen, zoals Laura 's sterfdag,  kerst of een verjaardag, die zie ik aankomen. Ik zie er daardoor tegenop, maar vaak, als het zover is, dan is die dag wel redelijk door te komen. Ik heb me schrap gezet voor wat komen gaat en kan daardoor voor een deel de emoties die er zijn beter opvangen.

Ook de kleine dingen gaan door. En veel van die kleinere dingen, die er soms zomaar zijn, zie ik niet aankomen.  Daardoor kunnen ze me hard raken en van slag maken en worden ze toch groot.

Ik sta in een winkel, om een jas te kopen. Mijn andere jas is kapot. Eigenlijk wil ik geen nieuwe jas. Een nieuwe jas voelt verder weg van Laura. Zij zal deze jas nooit meemaken. Toch moet het gewoon, dus ik ga en stap een kledingwinkel in, in het dorp.

Ik zoek tussen de rekken en dan gebeurt het, als ik voor de passpiegel sta en mezelf aankijk: Ineens zie ik Laura hier weer staan. Tijdens het passen van een leuk shirtje of een skinny jeans. Ik zie haar genieten omdat ze iets gevonden heeft waar ze tevreden over is en ik voel weer de sfeer van het samen met haar zijn, haar aanwezigheid. Het lijkt alof het vorige week was.

Ik dwing mezelf om niet de winkel uit te lopen, weg van deze plek, waar de herinneringen zich aan me opdringen. Waar ik Laura nog zó levendig voor me kan halen. Waar ik nu zomaar ineens keihard geconfronteerd wordt met het feit dat ze er niet meer is en dat ik nooit meer een middagje met haar zal shoppen.

Ik baal. Zelfs het kopen van een jas is een trigger om me uit mijn doen te laten zijn. Dit is waarom rouwen zoveel energie kost:  Iets ogenschijnlijk kleins wat er zomaar ineens is, kan er voor zorgen dat het missen van Laura dubbel binnenkomt.

Als ik thuis ben blijft mijn nieuwe jas in de tas. Ik moet het even laten bezinken voor ik hem aan de kapstok hang of nog eens pas.

Een nieuwe jas voelt verder weg van Laura. De tijd gaat door en door. Onvermijdelijk.  Ik kan er niets aan doen, al zou ik het graag willen.
Om verder te komen moet ik de tijd doorstaan en de rouw ondergaan. Elke dag weer.

26 december. Kerst 2018

Kerst 2018.
Wat mis ik Laura.
Ik breng de eerste kerstdag door, terwijl ik laat komen wat komt.
's Morgens naar de kerk, met een lieve vriendin. Het is fijn om samen te gaan en daar ook andere mensen te zien die er voor me willen zijn.
Het is fijn om te merken dat er aan me gedacht wordt deze dagen, waarop het missen van Laura er is, net als op elke andere dag. Maar vandaag is het toch anders, omdat het kerst is.

Kerst was vroeger een dag om naar uit te zien. Want ik vierde kerstfeest zoals veel anderen. Met gezellig bij elkaar zijn en het denken aan de geboorte van Jezus. Die naar de aarde kwam om licht in het duister op aarde te brengen.
23 Jaar geleden werd Wydo geboren op eerste kerstdag.  Daarmee werd kerst extra feestelijk. We vierden naast de geboorte van Jezus, ook Wydo zijn verjaardag.

Kerst is nu een dag om tegenop te zien, omdat alles veranderde toen ik Lennard, en vorig jaar Laura moest verliezen.
Toen Lennard overleed, werd kerst vieren moeilijker, omdat hij er niet meer bij was. Maar na een paar jaar leerde ik om er mee om te gaan, al was het missen er altijd.

Dit jaar kunnen wel niet bij elkaar zijn want Laura is er niet meer. Tussen alle dingen-die-er-zijn door mis ik haar.

Steeds denk ik: Ze is er niet! Was ze er maar bij...
Ik mis haar zó...
Als ik in de kerk zit en het 'Ere zij God zing'.
Als ik met Wydo zijn verjaardag vier en blij ben dat hij zijn verjaardag weer wíl vieren.
Als ik 's avonds lekker eten klaar maak en we samen met mijn moeder en broer aan tafel zitten te eten.
Tussen de gesprekken door die over heel andere dingen gaan.
Steeds denk ik aan haar..

Het missen maakt dat mijn leven er donker uit ziet, donkerder dan wat men noemt: 'de donkere dagen voor kerst'. De rouw die ik moet doorlopen neemt licht en kleur weg uit mijn leven.

´s Middags ga ik naar de begraafplaats en ik breng een roosje naar het graf van Laura.
Ik kan het niet laten om daar vandaag ook even te zijn, tussen de verjaardagsvisite en het kersgebeuren door.
Het is er stil. En ik vraag me af hoe het is om kerst te vieren in de hemel...

Stilstaan bij mijn meisje. En in alle rust aan haar denken op deze kerstdag. Hoewel ik verdrietig ben, vind ik het prettig om daar even te zijn.
Een vriendin van Laura heeft er een piepklein kerstboompje neergezet, wat is het goed het om te merken dat ze niet vergeten wordt!

Toch kan ik ook ondanks het grote missen, diep van binnen met een blij gevoel denken aan kerst. Want als er geen kerst was, als Jezus niet naar de aarde was gekomen om het licht te brengen, dan zou het voor altijd donker zijn.
Door de komst van Jezus, die het licht is voor de wereld, is het nu al licht voor Lennard en voor Laura.
En heb ik zicht op later.

22 december. Het liefste kerstboompje.

Het is bijna kerst. Buiten is het donker nu

de dagen kort zijn en de zon maar weinig te zien is.

Om me heen hoor en zie ik veel mensen die het gezellig maken in huis, om de donkere dagen een beetje te verlichten.
Reclames op TV en in de folders laten zien hoe veel mensen de kerst doorbrengen: Met het hele gezin of de familie bij elkaar aan tafel onder een opgetuigde kerstboom.

Al die complete families aan tafel en de sfeer die er omheen hangt staan zo ver af van hoe mijn leven er uit ziet. Het geeft een schrijnend gevoel. Vorig jaar ging het kerstgebeuren nog een beetje aan me voorbij, maar nu, na iets meer dan een jaar is de realiteit van het overlijden van Laura doorgedrongen en ik mis haar zo verschrikkelijk...

Met het hele gezin aan tafel zitten is iets wat ik bij lange na niet zal gaan redden. Dit jaar niet, maar ook alle volgende keren dat het kerst is, zijn we niet compleet. Er zullen altijd twee kinderen missen.

Ik krijg het deze maand niet niet voor elkaar om de kerstspullen naar beneden te halen en er mee bezig te gaan. Kerst zoals die in de reclames vertoond wordt kan me gestolen worden. Wat nou kerstboom of -diner. Het gaat allemaal nergens over!

Deze week spreek ik mezelf toe. Ik moet er toch iets van maken. Want zonder sfeer in huis doe ik mezelf en de jongens tekort. Het hoeft allemaal niet uitbundig te zijn, maar met een paar lampjes extra zal het, hoe verdrietig ik ook ben, toch een beetje huiselijker zijn en dat maakt het prettiger om de dagen door te komen.

Met moeite sleep ik mezelf naar de zolder om tussen de dozen te zoeken naar wat kerstversiering en naar mijn kleine houten kerstboompje.

Als ik daar aan het rommelen ben, valt mijn oog op een paar doosjes waar spullen van Laura in liggen. Nóg een reden om hier niet teveel te zijn bedenk ik, tot ik tussen Laura's spulletjes een lichtsnoertje met lampjes vind, dat ze in het laatste jaar veel aan had in het donker op haar kamer. Eerst wil ik het wegleggen, maar dan bedenk ik iets waardoor ik toch verder kan.

Samen met de kerstboom en de andere spullen neem ik de lampjes van Laura mee naar beneden. Als ik het boompje optuig hang ik haar lampjes die net kerstballetjes lijken, er in.

Zo is mijn boompje het mooiste en liefste kerstboompje dat ik me voor nu maar kan wensen. Met de lampjes van Laura wordt het een beetje háár boompje en herinnert het me aan mijn meisje, dat ik zo ontzettend mis.

16 december. Anders inweven.

De rouw inweven in mijn leven. Dat is wat ik na Lennard zijn sterven heb gedaan.
De rouw kwam, en ik moest het leren om te rouwen. Ervaren wat het met me deed. Hoe rouw komt en gaat, met golven.
Eerst overkwam het me, later leerde ik hoe ik er  mee om moest gaan.
Na een aantal jaren werd het verdriet milder. De rouw bleef, maar ik had hem ingeweven in mijn leven

Toen Laura overleed wist ik dat het opnieuw moest: De rouw laten komen en mee gaan op de golven.
Daarna gaan inweven zodat de rouw weer in mijn leven zou of zal gaan passen.

Tot nu toe is de nieuwe rouw me overkomen. Het eerste jaar zonder Laura, waarin alles in een ander licht staat, het is niet te vergelijken met 6 jaar eerder, het is een heel ander proces.

Ik ben een jaar verder en ik weet nu dat het inweven op een nieuwe  manier moet. De rouw om Laura is anders.
Omdat zijzelf iemand anders was dan Lennard.
Omdat ikzelf anders ben geworden in de jaren nadat Lennard overleed en in het laatste jaar.
Door de omstandigheden, waardoor Laura zelf besloot om niet meer te kunnen leven.

Door voor de tweede keer een kind te verliezen stapelt de rouw zich op.
Het is niet één plus één keer rouw, maar het vermenigvuldigt zich. Het is dieper en intenser dan de eerste keer.

Ik weef de rouw nu niet in mijn leven, maar het is andersom.
Ik weef mijn leven in, in de rouw.

Het is een ontdekking die veelzeggend is. Het geeft de impact aan van hoe ik het ervaar. Mijn leven bestaat uit rouw en ik bén rouw. Naast dat ik ook nog gewoon mezelf ben.

Met kleine stapjes probeer ik mijn leven opnieuw in te richten, door bijvoorbeeld steeds meer te gaan werken. Of door te proberen om deel te nemen aan het sociale leven. Soms gaat dat goed, maar niet altijd. Ik merk dat ik nog niet heel veel extra kan, al gaat het werken prima.
Bij alles wat ik probeer is het steeds weer zoeken naar balans.
Omdat de rouw de toon aangeeft en heel veel ruimte nodig heeft

10 december. Tussen stilstaan en verder gaan.

Ik moet door, ik moet verder..

En ik wil ook wel, maar hoe??
Het antwoord op die vraag is er niet.
Het is een zoeken naar balans, tussen stilstaan en verder gaan.
Het is opnieuw uitvinden hoe mijn leven er uit met zien.

Lees deze blog op de website 'Ik mis je'

9 december. Wereldlichtjesdag.

Het is de tweede zondag van Advent.

Advent, de tijd waarin we toeleven naar het kerstfeest waarbij de komst van Jezus naar de aarde wordt gevierd.
Vanmorgen werd in onze kerk de tweede adventskaars aangestoken. Twee lichtjes die dit symboliseren in de donkere dagen voor kerst.

We staan er bij stil en verwachten.
In het verlengde van de komst van Jezus als mens op aarde, is Kerst ook: Verwachting van zijn tweede en definitieve komst, om alles voorgoed te helen.
Om geweld, onrecht en verdriet weg te nemen.
Het is mooi om daarnaar uit te zien, maar o, wat vind ik het lastig om aan de tijd die daaraan vooraf gaat te denken, om die door te moeten komen.

Tot die tijd… ik heb geen idee hoe lang dat zal zijn. Het kan maar één dag zijn, of één week, van mij mag het snel zover zijn.
Maar het kan ook veel langer duren. Jaren, misschien wel heel veel jaren.
De tijd tussen nu, en het niet meer hoeven wachten duurt voor mij te lang. Elke dag is er één te veel. De goede dingen die er nu ook zijn, kunnen (nog) niet opwegen tegen het missen van mijn lieve kinderen.
Toch moet ik en ga ik verder. In afwachting van die dag.

Het is vandaag ook wereldlichtjes dag. Een dag in het jaar die staat in het teken van alle overleden kinderen, welke leeftijd ze ook hebben bereikt. Met mij zijn er ontelbaar veel andere ouders die een kind moeten missen. Een aantal ken ik, en hun verhalen. Keer op keer raak ik onder de indruk van wat zij moesten meemaken. Ik weet waar ze doorheen gaan, al is elk missen anders. Bij elkaar opgeteld geeft het een enorme hoeveelheid verdriet.
Het maakt dat ik des te meer uitzie naar die dag dat Jezus terug komt, en er geen verdriet meer is om een kind dat eerder overleed dan zijn of haar ouders.

Thuis, op deze wereldlichtjesdag, steek ik ook twee kaarsjes aan, één voor Lennard en één voor Laura.
Ik sta stil. Bij mijn kinderen en  hun leven dat hier langer en kort geleden tastbaar was, maar nu niet meer.
Ik sta stil bij mijn liefde voor hen en bij het gemis.

Twee kaarsen in de kerk, twee kaarsjes op mijn tafeltje. En vanavond ontelbaar veel op heel veel begraafplaatsen in Nederland en over de hele wereld. 

Over een tijd, korter of langer, hoeven we geen kaarsjes meer aan te steken als symbool. Niet voor advent en ook niet voor een kind dat is overleden.

Op de dag dat Jezus komt is er geen advent en geen wereldlichtjesdag meer nodig. Dan is het voor altijd, op alle dagen licht op de wereld.

4 december. Ik win het niet van de tijd.

November is voorbij.
Het was een maand die zwaar was om door te komen. Ik ben blij dat het geen november meer is. Het is alsof er met het beginnen van de nieuwe maand een horde genomen is.

Nu is het december. Een volgende maand die niet makkelijk zal zijn om door te komen. Sinterklaas, Kerst en de jaarwisseling. Al die dagen waarop Laura zal ontbreken. En Wydo viert zijn verjaardag.

Het is zoeken naar het invullen van die dagen. Hoe gaan we het doen zonder Laura? Ik voel het missen al voordat die dagen begonnen zijn.
Ik probeer daarom ook nu toch niet te ver vooruit te denken. Eerst vandaag, en soms, omdat een beetje plannen nu eenmaal nodig is, deze week.
Het liefst zou ik deze maand wel over willen slaan. En dan gewoon in januari verder gaan.

De tijd gaat door en door. Onvermijdelijk. Soms is het prettig omdat er moeilijke dagen voorbij gegaan zijn waar ik niet meer tegenop hoef te zien. Of wanneer ik merk dat ik steeds meer aankan naarmate de tijd verder gaat. Ik zou de tijd dan willen versnellen.

Maar vaker is de tijd iets dat ik tegen zou willen houden. Want elke dag, is een dag verder weg van Laura. Ik weet dat het niet kan. Ik kan er beter niet tegen vechten. De tijd is onverbiddelijk. Ik win het toch niet.
Ik win het nooit van de tijd.
Ik moet er mee leren omgaan.