26 februari. Het lijkt alsof ik twee personen ben.

Op mijn werk ben ik zorgzaam en vrolijk.  Maar thuis ben ik de in-verdrietige moeder. Het lijkt wel alsof om twee personen ben.
Lees deze blog hier op de website van ik mis je

24 februari. Iets wat me helpt.

Het zijn moeilijke weken voor me. Het missen van Laura is allesoverheersend. Het bepaalt mijn stemming en maakt dat ik erg verdrietig ben. Ik huil veel.

Voorlopig blijft het nog wel zo, zeg ik regelmatig. Tegen degene met wie ik praat, maar ook tegen mezelf. Het missen van Laura zal er de komende lange tijd blijven, daar kan ik niets aan doen.  Het kan me overvallen als ik het bedenk en besef dat ik het zal moeten ondergaan.

Het maakt me verdrietig en somber. Het is geen fijn vooruitzicht.
Ik zou iets willen doen om er aan te ontkomen. Maar dat zou niet helpen, want  uiteindelijk zal ik helemaal doorheen moeten, om daarna...?

Eigenlijk is er geen daarna. Want ook in het daarna is Laura er nog steeds niet. Ik kan me nu nog niets voorstellen bij een daarna.  Omdat de rouw en het missen er nu zijn en ik die niet aan de kant kan zetten.

Toch wil ik iets doen. Toch wil ik zoeken naar hoop en vooruitgaan. Ik wil zoeken naar iets wat me een beetje vreugde geeft in deze periode van verdriet en rouw.

Al een lange tijd ligt er in mijn schuur een nestkastje voor koolmeesjes.

-Ik houd van die vogeltjes, die met hun zwarte petjes en stropdasjes en hun witte wangetjes door de tuin bewegen. Hun kopjes zie ik met kleine schokjes in het rond kijken en ze hangen als kleine accrobaatjes aan de takjes van de struiken.-

Op een ochtend sla ik een spijker in de boom voor mijn huis en ik hang het vogelhuisje er aan. Ik hang pinda's op om de meesjes te lokken. Ik hoop op een paartje dat dit voorjaar in het huisje wil wonen en nestelen.

Ik kijk steeds vanuit het raam naar het huisje. En denk er aan hoe het zou zijn om de vogeltjes bezig te zien. Ze 's morgens vroeg als ik wakker word te horen roepen. En hoe er hopelijk over een tijdje jonge koolmeesjes zullen komen en uitvliegen. Iets om steeds naar te kijken en om een beetje naar uit te zien.
Iets van hoop en iets van leven.

Het missen van mijn lieve meisje zal er niet minder van worden. Ik blijf net zo verdrietig als ik was. Maar misschien helpt het me, om de komende weken en maanden een beetje door te komen en de rouw te doorstaan.

17 Februari. The Lion King.

Laura zat tot aan het einde van haar leven toe vol plannen. Dat is moeilijk te begrijpen, ik denk in de eerste plaats voor haarzelf. Om te merken dat je aan de ene kant nog plannen hebt voor het leven, maar aan de andere kant dat leven niet meer aan kan. Plannen om samen dingen te doen met de jongens, en ook met mij. Op ski vakantie, of samen in de auto naar Frankrijk als ze haar rijbewijs gehaald zou hebben. Auditie doen voor een musical of een toneelschool.
Wat zal het moeilijk zijn geweest om te kiezen voor de dood.

Laura in 'Tarzan'

Laura hield van toneel en musicals spelen en opvoeren. In haar VMBO-tijd heeft ze een aantal keer meegedaan met een musical, (waaronder Tarzan). Ze genoot er van om deel te nemen aan het groepsgebeuren er om heen en alle voorbereidingen die er bij hoorden. Zij kon zich op die manier even los maken van wat haar bezig hield en waar ze last van had. Het was voor haar een uitlaatklep en het bracht haar afleiding en ontspanning.

Tijdens haar opname in de kliniek wilde ze perse nog één vak doen en halen op het MBO. Dat was het voorbereiden en uit voeren van een musical. Het is haar gelukt om dit te doen. Ik haalde haar gedurende een aantal maanden, één dag in de week 's morgens vroeg op uit Almere en bracht haar naar Harderwijk, om haar na schooltijd weer terug te brengen. Het kostte haar enorm veel inspanning om dit te doen, maar ze deed het! Aan het einde van de periode werd de musical 'The Lion King' opgevoerd voor een aantal klassen met kinderen. Helaas mocht ik er zelf niet bij zijn. Wat had ik het graag gezien! Jammer is ook dat ik er geen foto of filmpje van heb, ik had Laura graag eens als 'Zazou' gezien.

Laura had al lang het idee om me als verrassing mee te nemen naar de Musical The Lion King. Tot op het laatst toe had ze het hier over en ze was het vast van plan. Maar het ging niet door, omdat ze overleed voordat we er samen konden heengaan.
Nadat Laura was overleden bleef ik de wens houden om er toch eens naar toe te gaan. Hoewel het verdrietig zou zijn het niet me Laura te kunnen doen, zou het verbinding met haar geven. Hoe langer de tijd duurde, hoe liever ik wilde gaan.

In de afgelopen week was ik jarig en ik kreeg van de jongens een heel bijzonder cadeau: Twee kaartjes voor 'The Lion King'.
De dag na mijn verjaardag ben ik met mijn zus naar het Circustheater geweest en hebben we de Musical die met Laura verbonden was geraakt bekeken.

Het was indrukwekkend, maar emotioneel.
Het was genieten en verdrietig zijn tegelijk.
Het was meegenomen worden in het verhaal, maar tegelijkertijd miste ik Laura.

12 februari. Jarig.

Het is 12 februari, 's morgens vroeg.
Ik lig nog in bed en denk aan de dag die voor me ligt.
Vandaag ben ik jarig maar ik voel me niet feestelijk. Want op deze dag zal ik Laura meer missen dan op andere dagen....

Al een tijdje merk ik dat ik tegen deze dag op zie.
Ze is er niet om me met een ontbijtje te verrassen en een kadootje. En ze heeft de woonkamer niet voor me opgeruimd. Haar kamer is geen verboden toegang en ze speelt geen deuntje op haar keyboard om de feestvreugde te verhogen.
Ik mis haar zo...

Ik heb geen zin in een feestje en ik zet mijn verjaardag 'uit' op Facebook. Het liefst sla ik deze dag gewoon over.

Maar ik ben jarig. Of ik wil of niet.
Daarom is het fijn dat de jongens thuis zijn en dat er vrienden langskomen die een stukje van de dag met me doorbrengen.
Dat er post voor me is en lieve appjes en telefoontjes.
Dat er mensen zijn die begrijpen dat het gewoon een moeilijke dag is.

In de middag is het stil in huis.
Het is mooi weer en ik ga naar buiten om te wandelen.
Het spreekt vanzelf dat ik naar de begraafplaats loop, om daar stil te staan bij mijn meisje dat ik er zo graag bij had gehad vandaag.

10 februari. Overleven, doorstaan en ondergaan.

Dag voor dag en week voor week gaat de tijd verder.
Hoewel ik weer volledig werk overheerst het verdriet om Laura mijn leven.
Het is als het dichte wolkendek dat de laatste tijd aan de lucht te zien is. Somber, donker en eindeloos.

Zo voelt ook het rouwen om en het verlies van Laura. Het gemis en het verdriet ligt als een donkere wolkendeken over alles heen. Zoals je je soms  niet kan voorstellen dat er een blauwe lucht achter die wolken is, voelt de weg van rouw die ik nog te gaan heb eindeloos aan.
Als ik terugkijk, zie ik dat ik stappen heb gezet. Maar als ik vooruit kijk, realiseer ik me dat ik er nog lang niet ben.

Ik moet het zien door te komen en het overleven, doorstaan en ondergaan. Net zoals je niets kan doen aan een periode van somber weer die je door moet komen.
Het enige en beste wat ik kan doen is het laten gebeuren en ruimte geven. Om de rouw er te laten zijn.
Alleen op die manier kan ik er doorheen gaan.

En soms, op de momenten dat er een beetje licht is, wanneer de lucht opklaart, ook dat te kunnen zien en een beetje moed te vinden voor de toekomst.

2 februari. Skiën

Deze week ben ik alleen thuis.
De jongens zijn met z'n tweeën op ski-vakantie. Ze vermaken zich prima en hebben een leuke tijd met elkaar. Het is fijn dat ze zo goed met elkaar kunnen opschieten en samen dingen ondernemen.

Voordat ze weggingen hadden ze er veel zin in en keken ze er naar uit.
Maar er zit ook een moeilijke kant aan deze week. Want terwijl ze daar zijn en genieten, missen ze Laura.

Vlak voordat Laura overleed, de dag ervoor zelfs, sprak ze af met de jongens om samen iets leuks te doen, en maakten ze plannen voor de toekomst. Eén van die plannen was dat ze een midweek zouden gaan skiën...

Ik hoef niet uit te leggen dat de jongens Laura deze week missen.