13 januari. Ik mis je - Mijn doel voor 2020

Als ik denk aan nieuw jaar, zakt de moed me in de schoenen.
Want het is weer een heel jaar voor me zonder Laura.
Toch heb ik een doel voor 2020, misschien zelfs wel voor langer.
Lees mijn blog hierover op de site van Ik mis je.

1 januari 2020 Oud en nieuw

Net als vorig jaar zie ik meer op tegen oud en nieuw dan tegen de kerst dagen.
Het missen van Laura tijdens de bijzondere dagen in december is er. Met kerst en tijdens de laatste dagen van het oude jaar.
De sfeer is anders nu zij er niet meer is, omdat Laura net als de anderen ook haar eigen gewoontes had, haar eigen ritueeltjes. Ik moet het opnieuw leren invullen. Misschien komt er ooit een tijd dat het minder pijnlijk is, maar anders zal het altijd blijven.

Het moeilijke van de jaarwisseling is, dat er door vrijwel iedereen terug en vooruit gekeken wordt. Wat waren de hoogtepunten? En wat zal het nieuwe jaar brengen? Wat is of zijn de doelen voor het nieuwe jaar en wat staat ons te wachten?

Terugkijken op een jaar dat getekend werd door missen... Het maakt verdrietig en confronteert me met mijn verlies. Het contrast tussen hoe het had kunnen zijn en hoe het is, is te groot en wordt aangezet.
Toch kan ik ook dankbaar zijn, voor dat ik sta waar ik nu ben. En dat ik verder ben gekomen dan waar ik een jaar geleden stond. Dankbaar voor meeleven en voor mensen om me heen die er voor me zijn.

Vooruitkijken naar het nieuwe jaar kan en wil ik niet. Het is te pijnlijk. Ik wil niet denken aan een heel jaar zonder Laura. Haar al die dagen te moeten missen is een vooruitzicht dat niet te overzien is. Voor vooruitkijken is onbevangenheid nodig en die is voor mij verdwenen toen Laura stierf.

Beter is het om te leven bij de dag, misschien een paar dagen of soms weken. Ik probeer het leven zo te leven, omdat het beter voor me is. Maar het blijft tegelijk een strijd, omdat ook hier het contrast er is, met hoe het had kunnen zijn.

Als terugkijken pijn doet, en vooruitkijken je bang maakt...
Kijk dan naast je...

Ik weet het.
Ik weet het, dat God er bij is en dat hij zorgt. Al snap ik er niets van, uiteindelijk is alles niet verloren.

Maar dit gegeven neemt de pijn van nu niet weg. Het werkt niet als een wondermiddel dat het verdriet weg kan poestsen. Het verdriet zal ook het komende jaar bij me zijn en mijn leven bepalen.

Ik denk niet ver vooruit, maar hoop dat ik dag voor dag een beetje verder kom.