28 juli. Genieten...

Genieten.
Wat is genieten?Het woord wordt zo vaak gezegd en benoemd, maar genieten is niet vanzelfsprekend.

Na het overlijden van Lennard lukte het me een tijd niet om te genieten. Sinds die dag is genieten anders geworden, omdat het verdriet impact had op alles wat ik meemaakte. Altijd was er op de achtergrond het lijden en het overlijden van mijn kind.
Langzaam aan kwam na verloop van tijd het genieten een beetje terug. Maar anders dan het was. Genieten van de kleine dingen, dat kwam het eerst en lukte het beste.

Nu, na het sterven van Laura, is genieten opnieuw een moeilijk begrip geworden. Doordat ik haar zo mis en door de dingen die zij en ik meemaakte. Het verdriet om haar verlies is te groot om zomaar te kunnen genieten. Alles wat ik nu beleef staat in het licht van wat gebeurde en genieten is daardoor een pijnlijk begrip  geworden.
Genieten zal nooit meer zo zijn als het is geweest.

Is genieten dan voorgoed weg? Voorbij?
Ik  kan het niet voorspellen. Ik moet genieten weer gaan leren, of langzaam gaan ervaren. Ik moet weer leren om genieten ook toe te staan.
Ik merk ook nu dat kleine dingen me hierbij helpen. En het leven van dag voor dag.

Genieten terwijl er gemis is. Het is niet vanzelfsprekend en het gaat niet vanzelf.
Genieten wordt nooit meer zoals het was.

21 juli Vakantie; de rouw gaat met me mee.

Op vakantie gaan en rouwen. Het zijn twee dingen die ver bij elkaar vandaan lijken te liggen.

Vakantie, tijd om te ontspannen en leuke dingen doen. Genieten van een andere omgeving als het kan. Even de boel de boel laten en uit de dagelijkse sleur komen.

Maar wat als de rouw die er is óók meegaat? De rouw die zo aanwezig is en het verdriet om Laura dat de dagen stempelt kan ik niet achter me laten. De rouw zit in me en gaat mee, ook op de vakantie, want Laura zit in me.
Het missen van haar laat ik niet thuis als ik de deur achter me dichttrek en in de auto stap.

Ik ben een weekje weg met mijn zus. We logeren in een knusse B&B, in een slaperig dorpje, op een plek waar je je verstoppen kan. Het is er heerlijk rustig en ik kom er tot op zekere hoogte tot rust.

We vermaken ons met het landschap om ons heen en met simpele gebeurtenissen, zoals de kipjes die voor ons terras scharrelen en een steenuiltje dat de merels opschrikt. Meer is niet nodig om even in een andere mind-set te komen.

Het is goed om er te zijn, een paar dagen in een andere omgeving. Maar de rouw is met me meegegaan. Als een sluier ligt hij over alles heen en ontkleurt hij ook in de vakantie alles wat ik doe en bedenk.
Ook daar mis ik Laura. Misschien nog wel meer dan anders, omdat het contrast tussen wat ik zie en de werkelijkheid zo ontzettend groot is.

Als ik weer thuis kom begroeten de jongens me allebei. We zijn blij om elkaar weer te zien. Maar tegelijk overvalt me de lege plek die nooit meer opgevuld zal raken. Laura zal me nooit meer begroeten als ik thuis kom.

14 juli. Dooplied.

Het is op een mooie zondagochtend dat ik naar Zwolle rijdt. Ik ga naar de doopdienst van een lief klein meisje , de kleindochter van mijn zus.

Hoewel het een feestelijke dienst belooft te worden rijd ik er met gemengde gevoelens heen. Letterlijk bij alles wat er aan hoogte- en dieptepunten voorvalt en bij wat daar tussenin zit, moet ik denken aan Laura en wordt ik geconfronteerd met het verlies en het missen van haar.

Ik zou soms willen dat het even anders kon zijn, om gebeurtenissen 'gewoon' te kunnen beleven. Zonder dat ik, naast dat ik er blij van wordt, er heel veel van moet nadenken en ik het gemis juist dan zo duidelijk voel. Maar 'gewoon' lijkt niet meer te bestaan.

Ik besluit de gedachtestroom die er zal komen, de confrontatie en het extra missen op deze dag, 'voor lief ' te nemen. Als ik steeds wil ontwijken, kan ik bijna nergens meer heen. Want Laura gaat altijd met me mee en is er altijd bij. Het verdriet om haar hoort bij me.

Als de dienst begint, worden de baby's die de doop krijgen één voor één binnengedragen. Mijn nichtje, de tante van de baby draagt het kindje naar binnen. Het Dooplied van Sela klinkt door de zaal.

Zowel bij mij als bij haar komen herinneringen naar boven. Ruim anderhalf jaar geleden klonk dit Dooplied ook bij ons in de kerk.
Tijdens de rouwdienst van Laura.
Mijn nichtje droeg toen samen met mijn jongens, haar broers en mijn broer de kist van Laura door de kerk.

Herinneringen en gedachten vliegen door mijn hoofd. 
Twee diensten, twee verschillende gebeurtenissen komen door dit lied heel dicht bij elkaar. Het valt haast niet samen te brengen, maar toch raken geboorte en dood elkaar op dit moment.
Door de belofte die klinkt in dit lied.

Als de baby's binnen zijn begint de dienst.
Maar voordat het eerste lied gezongen wordt is er een moment van stilstaan.
De dienstleider benoemt dat het een blijde dienst is, maar dat we op een dag als deze, onze geliefden voelbaar missen.
Dat we hen er op dit moment zo graag bij gehad hadden.
Dat we op dit uur juist zoveel aan hen moeten denken.

Er wordt een kaars aangestoken om te laten zien dat we hen niet vergeten en bij hen stilstaan.
Juist in een dienst als deze doopdienst.
Een troostend ritueel tijdens een mooi en moeilijk uur.

8 juli. Schrikken van een filmpje.

Na een avond werken kom ik thuis. Ik probeer nog even te ontspannen voordat ik mijn bed opzoek.  Ik pak mijn telefoon en bekijk de binnengekomen berichtjes van die avond. Nietsvermoedend scrol ik door wat foto's op Instagram. En dan ineens zie ik een foto van Laura...

Lees deze blog verder op Ik mis je

7 juli De tijd gaat door

De tijd gaat door en door.

Hoewel ik nog steeds dag voor dag leef, tel ik niet bewust het aantal dagen dat Laura hier niet meer is.
Er zijn wel momenten dat ik me ineens realiseer hoeveel tijd er overheen is gegaan sinds ze stierf. Steeds langer is het geleden dat ik haar kon zien, aanraken, dat ze er wás.
Ik vind het elke keer weer een moeilijke constatering dat de tijd zijn werk doet. Tijd blijft zowel een vriend als een vijand.

Ruim anderhalf jaar geleden is het nu, een eindeloze tijd om Laura te moeten missen.
Aan de andere kant is het nog als de dag van gisteren dat ze nog in leven was.

Doordat het missen zo intens is en ik veel aan haar denk, kan ik me amper voorstellen dat ze al zo lang weg is.

Naast dat ze verder weg lijkt te raken is ze nog heel dichtbij.

Door de tijd heen wordt en is het rouwen anders. Niet minder, maar anders. Het komt doordat er steeds een ander licht valt op het missen en op hoe het nu verder moet en gaat.
Verdriet, moedeloosheid, depressie wisselen elkaar af. Soms het ene op de voorgrond, dan weer het andere. Over alles heen ligt de vermoeidheid, want rouwen kost heel veel energie.

Soms zijn er een paar dagen waarop het iets lichter lijkt te zijn en waarop het leven iets makkelijker gaat. Ik probeer die dagen er te laten zijn zoals ze komen, Ze óók te mogen ondergaan, net zoals ik de rouw ondergaan moet. Het zijn korte pauzes die de eindeloze rouw iets dragelijker maken.

De tijd gaat door en het betekent voor nu dat de vakantie periode er is.
Vakantie zonder Laura..  ik weet niet of ik wel vakantie wil op deze manier, maar ik heb geen keus.
Rouwen om haar stopt niet in de vakantie, maar dient zich juist extra aan. Ik heb extra tijd die zich als vanzelf laat opvullen met denken aan Laura. Het missen is groter doordat de plannen die we ooit maakten voor ooit, nooit door zullen gaan.

Toch is het goed om wél even weg te gaan. Om ondanks de rouw mijn zinnen te verzetten en andere indrukken op te doen. Om even in een andere mind-set te komen en zo hopelijk wat rust te vinden en energie op te doen.
Laura had het zeker zo gewild.

24 Juni. Wat ik van Lennard leerde

17 jaar geleden werd jij geboren.
Wat heb je me veel gebracht en geleerd.

Ondanks je ziek zijn en je lijden was je toch vaak vrolijk, en je genoot van de kleinste dingen die er voor je waren.
De wind om je snuitje en heerlijk eindeloos knuffelen op schoot.

Het mooiste dat ik van je leerde is dat je er als mens gewoon mag zijn, en dat je niets hoeft te doen om geliefd te zijn door God.


Bekijk hier het filmpje over Lennard en wat ik van hem leerde

23 juni. De film van 17 jaar geleden.

In deze tijd van rouwen om het verlies van Laura, komt het onvermijdelijke: Ik moet stilstaan bij de geboortedag van Lennard.
Ik weet dat deze dag er aan komt, maar door het verdriet om Laura dat zo op de voorgrond staat, kan ik me er minder goed op voorbereiden.

Als ik deze week richting Zwolle rijd is de weg over de dijk dicht en ik moet omrijden. En die situatie triggert. Ineens spelen de gebeurtenissen die 17 jaar geleden plaatsvonden, zich als een film af in mijn  hoofd.

De supersnelle bevalling van nog geen twee uur. De schrik van de verloskundige, die meteen ziet dat Lennard meerdere afwijkingen heeft.
De rit naar het ziekenhuis, zo snel mogelijk in de auto met mjjn net bevallen lijf, over de dijk die -ook toen- afgesloten is voor het verkeer.

Later op de avond van het Sint Jansdal naar het WKZ IN Utrecht. Op een brancard in de ambulance, met Lennard in mijn armen. Weer de schrik, van de artsen daar, als ze Lennard zien. Hun vermoedens van de oorzaak van zijn aandoeningen maken dat hun gezichten ernstig staan.

Bij het zien van die ernst en schrik, dringt het langzaam steeds meer tot me door dat het er echt niet goed uitziet en ik realiseer me dat daarmee mijn leven anders zal worden dan ik me heb voorgesteld.
Hoe anders...? Gelukkig kan ik dat nog niet bedenken.

Door deze herinneringen die zich aan me opdringen wordt ik er bij bepaald dat het bijna 24 juni is, de geboortedag van Lennard.
Een dag waar ik bij stil moet en wil staan.
Ik merk dat het ingewikkeld is om er ruimte voor te maken, omdat het verdriet om Laura zo groot aanwezig is. Tegelijkertijd wil ik er niet aan voorbijgaan.

Morgen is het 17 jaar geleden dat Lennard werd geboren. Samen met de rouw om Laura die er is zal het een rare dag worden. Mijn aandacht verdelen tussen deze twee rouwprocessen is iets wat ik niet kan sturen.
Hoewel ik dat misschien zou willen.

Morgen ga ik zien wat die dag zal brengen, want vandaag is vandaag.