30 november.

Lieve lieve Lennard

Voor altijd in mijn hart.

30-11-11♡30-11-19

29 november. Weer november, rouw doorstaan.

November, ook dit jaar is het een lange maand.
In september en oktober ging het wat beter met me, en had ik wat meer ruimte.  Maar toen november kwam liet ook de rouw zich weer gelden.

Hoewel de rouw om Lennard milder is geworden, merk ik dat de weken me zwaar vallen. Het missen van Laura is nog zo groot, en de twee sterfdagen van mijn kinderen in deze ene maand geven een opeenstapeling van rouw.

En daar is niet aan te ontkomen. Rouw is niet op te lossen. Nergens mee. Rouw, daar moet ik doorheen, of ik wil of niet. Hem laten komen en ondergaan

Net zoals vorig jaar sta ik morgen stil bij Lennard, en breng ik bloemen op zijn grafje. Maar het verdriet om Laura voert de boventoon. Ik weet niet of ik me daar schuldig over voel of niet. Het is een worsteling op zich.

Morgen is het 30 november. Alweer 8 jaar geleden dat lennard naar Huis ging.  Verlost van pijn en ziekte. Ik mis hem hier, Maar het is een rustgevende gedachte dat het goed gaat met hem.

18 november. Ik mis je - Het verdriet de ruimte geven.

Het is de week van Laura's sterfdag, al twee jaar gelden is het dat ik hoorde dat ze een eind aan haar leven gemaakt had.
De laatste maand ging het wat beter met me en kon ik soms een beetje genieten van dingen die er waren. Maar nu de datum van haar sterven er weer is, moét ik weer ruimte geven aan de rouw.

Lees hierover op mijn nieuwste blog op Ik mis je

12 november. 2 jaar geleden.

In de vroege ochtend loop ik over de begraafplaats.
Het eerste dat ik vandaag doe is bloemen brengen  bij Laura.

Het is een donkere gure ochtend.  Het is stil op de begraafplaats.  Precies waar ik op hoopte, zodat ik even alleen kan zijn met mijn gedachten aan Laura.

De lucht is grauw en somber, maar de bomen geven met hun laatste herfstblad een gouden gloed. Ik ben blij dat ze er staan. Ze maken de sombere omgeving een beetje lichter.

Vandaag is het twee jaar geleden dat Laura stierf. Het was een oneindige tijd om door te komen, maar tegelijk is het als de dag van gisteren.
Sinds die dag is de wereld stil gaan staan en probeer ik tegelijkertijd door te leven, samen met de rouw om haar.

Op deze dag sta ik extra stil bij mjjn meisje.  Al zijn mijn gedachten de afgelopen twee jaar steeds bij haar geweest. Het missen en de pijn van het verlies voel ik elke dag.

Lieve lieve Laura, al twee jaar lang ben je  het meer bij ons. Wat wordt je gemist! Niet alleen door mij, maar ook door de jongens, door je familie, je vriendinnen en zoveel andere mensen die jou hebben gekend.
❤

Je bent niet weg.

Jij
bent weg

Ik zoek je
vinden doe ik je niet
niet meer hier.

Ik zie je
in kleine dingen
als ik goed kijk
zie ik jou

Ik hoor je
als ik luister
naar herinneringen

Ik voel je
in mijn hart
waar liefde voor jou leeft

Ik hoef niet te zoeken
om je te vinden
je bent in mijn hart

Je bent niet weg

21 oktober. Ik mis je - Toeleven naar de sterfdag.

November komt er aan. De maand waarin ik twee keer een sterfdag gedenk. Eerst die van Laura en aan het einde van de maand die van Lennard.

Die sterfdagen zijn niet makkelijk om door te komen. Maar de periode daaraan vooraf is vaak nog zwaarder dan de dag zelf.

Lees mijn blog hierover op de website van Ik mis je.

5 oktober. Verbinding.

Ik kwam haar al een aantal keren tegen.
Daar op de begraafplaats en ik weet voor wie zij komt. Haar dochter ligt een aantal meters bij Laura vandaan begraven.
Ik weet wie ze is: Een moeder van een overleden dochter.

Ik weet niet of zij ook weet wie ik ben, maar we groeten elkaar als we elkaar tegen komen.

Omdat ik daar regelmatig ben, herken ik de mensen die er ook vaak zijn, en er ontstaat soms iets waardoor ik me verbonden voel, ook al heb ik nog geen woord met diegene gesproken.
Omdat ik weet dat diegene komt, waarvoor ik ook kom.
Omdat ik weet dat diegene intens mist, zoals ik ook intens mis.

Laura kende haar dochter. Toen zij overleed, was Laura geschokt en verdrietig. Ze vroeg zich af: Waarom!?

Ik ben bezig bij Laura's graf. Na de zomer zijn de plantjes uitgebloeid en ik heb nieuwe gekocht. Ik wil graag dat haar plek netjes blijft. Het is een heel klusje vandaag.

Terwijl ik bezig ben zie ik haar. Ook zij maakt het graf van haar dochter netjes en ze staat er een poosje bij stil. We groeten elkaar.
Ik voel de verbinding.

Na een poosje loop ik een stukje naar haar toe, en vraag of zij de moeder is van deze dochter. Haar antwoord is ja, en zij blijkt ook te weten wie ik ben: De moeder van Laura.
Ik tast af of zij open staat voor een gesprekje, of dat ze liever zelf bezig is.

Even later staan we te praten. Over wat er gebeurde in onze levens, en in de levens van onze dochters.
Ik vertel dat Laura haar dochter kende en dat ze er zo verdrietig om was dat ze overleed. Dat het veel met Laura deed.
Dat wist ze niet, deze moeder.
Het raakt haar.

We hebben het er over dat het zo moeilijk is, dat de ene dochter nog graag wilde leven, maar een dodelijke ziekte kreeg en moest sterven.
Dat de andere dochter zelf koos voor de dood.
Dat het allemaal niet te begrijpen is.
Ik vertel dat Laura die keuze niet had gemaakt, als ze wist hoe ze verder had gemoeten  met haar leven.

Daar staan we, twee moeders, bij de graven van onze dochters.
We kennen elkaar niet echt, maar we weten toch voor een deel hoe ons leven er uit ziet.

We weten wat het is om intens te missen
Om een gat in je hart te hebben en in je leven.
We weten van elkaar dat het nooit meer over gaat.

We nemen afscheid, en zeggen: 'Ik zie je weer'.
Daar op de begraafplaats, waar zichtbaar is dat ons iets overkwam wat we nooit hadden gewild.
Het is intens verdrietig.
Ik voel de verbinding.