25 december. Kerst 2019

Hoe vier ik kerst, als mijn liefste dochter er niet meer is en er nooit meer zal zijn met kerst ?

Hoe vier ik kerst als zelfs twee van mijn vier kinderen er niet meer zijn?

Hoe vier ik kerst met de wetenschap van dit bovenstaande en ik tegelijk de verjaardag vier van één van mijn kinderen die er nog wel zijn ?

Het is verdriet en blijdschap tegelijkertijd.

 Blijdschap om Wydo die jarig is en er weer een jaar bij krijgt. Die in gezondheid zijn verjaardag mag vieren, iets wat niet vanzelfsprekend is, maar om dankbaar voor te zijn.

Het is blijdschap en dankbaarheid om de komst van Jezus op de wereld, om die wereld en de mensen daarop te redden. Als Hij niet gekomen was, was alles wat er gebeurt pas echt zinloos.

Maar het is ook verdriet wat ik voel, omdat ik deze dagen zo graag met Laura er bij had doorgebracht. Met alle 4 mjjn kinderen in gezondheid bij me.

Het is leven in twee werelden, ook binnen mijn gezin. Het is dealen met de werkelijkheid waarin blijdschap en verdriet rauw schuren.

Ik ben vanzelfsprekend blij om Wydo die net als Harrold hier nog is en zijn verjaardag mag vieren.
Blij met de komst van Jezus naar de aarde.
Maar tegelijk nog steeds intens verdrietig om het verlies van Laura.

Het is niet bij elkaar te brengen, maar het ís er, allemaal tegelijk.
Er is geen handleiding of  voorbeeld van hoe  ik dit moet doen.
Door het te doen moet  ik ervaren hoe het gaat.
Het  is zoeken, doorgaan, verder gaan, maar niet weten waar naartoe en of het de goede manier is.

Ik vier kerst en ik ben verdrietig tegelijk:
's Morgens ga ik naar de kerk waar ik een mooie dienst beleef.
We krijgen visite en er is taart en er zijn kadootjes om de verjaardag van Wydo  te vieren, samen met familie.

's Middags loop ik naar de begraafplaats omdat ik Laura zo mis en bij haar stil wil staan.

Zo vier ik kerst,  met blijdschap en verdriet in mijn hart. Met taart bij de koffie en stil zijn op de begraafplaats.

16 december. Ik mis je - Mijn lichtpuntjes in december

De bijna opgedrongen gezelligheid van de 'Feestdagen' confronteert me met de lege plekken aan tafel.
Van hoe het had kunnen zijn als Laura en Lennard er nog waren geweest.

Toch vind ik een lichtpuntje in deze donkere dagen.

Lees deze blog op WWW.Ik mis je.eo.nl

8 december. Wereldlichtjesdag.

Vandaag is het wereldlichtjesdag. Over de hele wereld steken ouders een kaarsje aan voor hun overleden kind.

Een kaarsje voor Laura en een kaarsje voor Lennard, in deze donkere tijd.

Met elkaar in verbondenheid als ouders, denken we met veel liefde terug.

30 november.

Lieve lieve Lennard

Voor altijd in mijn hart.

30-11-11♡30-11-19

29 november. Weer november, rouw doorstaan.

November, ook dit jaar is het een lange maand.
In september en oktober ging het wat beter met me, en had ik wat meer ruimte.  Maar toen november kwam liet ook de rouw zich weer gelden.

Hoewel de rouw om Lennard milder is geworden, merk ik dat de weken me zwaar vallen. Het missen van Laura is nog zo groot, en de twee sterfdagen van mijn kinderen in deze ene maand geven een opeenstapeling van rouw.

En daar is niet aan te ontkomen. Rouw is niet op te lossen. Nergens mee. Rouw, daar moet ik doorheen, of ik wil of niet. Hem laten komen en ondergaan

Net zoals vorig jaar sta ik morgen stil bij Lennard, en breng ik bloemen op zijn grafje. Maar het verdriet om Laura voert de boventoon. Ik weet niet of ik me daar schuldig over voel of niet. Het is een worsteling op zich.

Morgen is het 30 november. Alweer 8 jaar geleden dat lennard naar Huis ging.  Verlost van pijn en ziekte. Ik mis hem hier, Maar het is een rustgevende gedachte dat het goed gaat met hem.

18 november. Ik mis je - Het verdriet de ruimte geven.

Het is de week van Laura's sterfdag, al twee jaar gelden is het dat ik hoorde dat ze een eind aan haar leven gemaakt had.
De laatste maand ging het wat beter met me en kon ik soms een beetje genieten van dingen die er waren. Maar nu de datum van haar sterven er weer is, moét ik weer ruimte geven aan de rouw.

Lees hierover op mijn nieuwste blog op Ik mis je

12 november. 2 jaar geleden.

In de vroege ochtend loop ik over de begraafplaats.
Het eerste dat ik vandaag doe is bloemen brengen  bij Laura.

Het is een donkere gure ochtend.  Het is stil op de begraafplaats.  Precies waar ik op hoopte, zodat ik even alleen kan zijn met mijn gedachten aan Laura.

De lucht is grauw en somber, maar de bomen geven met hun laatste herfstblad een gouden gloed. Ik ben blij dat ze er staan. Ze maken de sombere omgeving een beetje lichter.

Vandaag is het twee jaar geleden dat Laura stierf. Het was een oneindige tijd om door te komen, maar tegelijk is het als de dag van gisteren.
Sinds die dag is de wereld stil gaan staan en probeer ik tegelijkertijd door te leven, samen met de rouw om haar.

Op deze dag sta ik extra stil bij mjjn meisje.  Al zijn mijn gedachten de afgelopen twee jaar steeds bij haar geweest. Het missen en de pijn van het verlies voel ik elke dag.

Lieve lieve Laura, al twee jaar lang ben je  het meer bij ons. Wat wordt je gemist! Niet alleen door mij, maar ook door de jongens, door je familie, je vriendinnen en zoveel andere mensen die jou hebben gekend.
❤