20 juli. - Ik mis je - Bidden voor mijn kinderen in de hemel.

Er staat weer  een blog van me op de website van Ik mis je.

Het missen van Laura en Lennard komt terug in heel veel dingen, ook het niet meer voor hen kunnen bidden mis ik.
lees mijn blog hier

6 juli - Carola

Het was een korte periode waarin ik haar kende, maar ons contact was bijzonder en intens.

De aanleiding was verdrietig:
Onze dochters stierven een paar weken na elkaar, alle twee omdat ze het leven zelf beëindigden.

Daarin, in het verdriet en in de manier waarop we er mee om gingen vonden we elkaar en er ontstond een korte en intense vriendschap. Vanaf het eerste moment dat het contact er was, klikte het.
Wat voelden we elkaar goed aan en begrepen we elkaar met maar weinig woorden. We konden uren praten over onze dochters die we zo misten, maar ook over het missen, de pijn.
De herkenning was er. Helaas, maar waardevol.

Nu, na anderhalf jaar is daar een einde aan gekomen. Toen ik haar leerde kennen was ze al ziek en wist ze dat ze niet meer beter kon worden.
Zij is bij haar lieve dochter,  maar moest haar andere kinderen en haar man hier achterlaten.
Het is hartverscheurend.

Hoewel het verdriet voor mij niet te vergelijken is met dat van haar gezin en familie, is het ook voor mij verlies. Deze vriendschap die zoveel te maken had met Laura, deze vriendschap waarin ik een lotgenoot had.
Deze vrouw en vriendin ga ik missen.

Een klein stukje mochten we samen oplopen. Ik ben verdrietig, maar ook dankbaar voor wat ik van haar kreeg.

Dankjewel lieve Carola ❤

22 juni. Fietsen in de Hemel

Aankomende woensdag is het de 18e geboortedag van Lennard. Terugdenkend aan hem en aan hoe het zou zijn als hij er nog was geweest, moet ik ook aan Laura denken, en hoe ze bezig was met de beperkingen die Lennard had.

 Hoe zou het met hen beiden gaan in de Hemel?

Je kan deze blog lezen op de website van  "Ik mis je"

8 juni.- Een Rozenboogje

Wat kan ik nog doen nu de liefste dochter die ik heb, er niet meer is?
Nu ik niet meer voor haar kan zorgen, terwijl ik dat nog zó graag had gedaan. Ik had er alles voor over gehad.

Wat kan ik doen, behalve ervoor zorgen dat de plek waar ze begraven ligt, er netjes en verzorgd uit ziet?
Het is het laatste wat ik nog kan doen voor mijn lieve Lautje.

Toen ik in mijn gedachten vorm gaf aan het  graf van Laura en het monument samenstelde, liet ik iets laten maken wat bij haar paste.
Al snel leek het me mooi om daarbij een klein rozenboogje te plaatsen.
Ik zag het voor me dat er mooie rozen rond haar lieve gezichtje zouden bloeien.

Vorig jaar toen het monument er stond, ben ik gaan zoeken naar een passend boogje. Toen ik het gevonden had, kocht ik een rozenstruik en plantte die bij haar graf, in de hoop dat het zo zou gaan groeien als ik het had bedacht.

En nu, een jaar later, is de roos gaan groeien en bloeien, de tere  roze kleur van de bloemen hebben zich een weg gezocht om het hart heen en haar gezicht. Het is precies zo geworden als ik had bedacht. Lieflijk en mooi en zacht.

Een graf met een rozenboogje voor Laura is het allerlaatste wat ik ooit had willen bedenken. Toch is het geworden zoals ik voor ogen had. En hoe tegenstrijdig het ook is, ik ben er blij mee.

Mijn meisje dat ooit had moeten trouwen in een romantische rozentuin, ligt nu begraven onder een wolk van roze rozen.
Het  is zo mooi om te zien, maar ook zó verdrietig.
Het is het laatste wat ik wilde, maar toch wilde ik dat het zo werd
Als ik bij haar graf sta en er naar kijk, ben ik blij en bedroefd tegelijk.

1 juni Ik mis je - Verder weg, maar toch dichtbij

Na het sterven van Laura, ben ik op zoek naar verbinding met haar in veel wat ik tegen kom in de natuur. Door het opmerken en bedenken van metaforen kan ik vorm geven aan mijn verlies en verdriet.

...Als ik de koolmeesjes hoor in de tuin, en als ik kijk naar de intens blauwe luchten, waardoor ik het gevoel het recht de hemel in te kijken...

Zo word ik steeds aan haar herinnerd en  blijft ze bij me in mijn hart.

Lees deze blog op de site van Ik mis je

21 mei. - Een nestje voor Lau.

Het gaat net niet, schreef ik enkele maanden terug. De balans tussen werken en ontspannen was zoek geraakt,  en daardoor lukte het niet goed om de rouw er bewust te laten zijn.  Door een paar uurtjes per week minder te werken lukt het nu beter.

De sfeer op de begraafplaats is bijna sereen, zeker als ik s avonds kom. Ik loop over de laantjes en de zon schijnt met een gouden gloed door de bomen. Het licht is mild en valt zacht. Mijn stemming past zich aan. Ik  voel weemoed om het verlies dat er is.

Het  pasgemaaide gras ruikt heerlijk kruidig en ik hoor de vogels fluiten boven het graf van Laura.  

Als ik daar loop zie ik iets liggen. Het lijkt een hoopje gras,  maar als ik beter kijk, moet het iets anders zijn. Ik blijf staan en kijk nog eens goed.

Daar ligt, midden op het pad zomaar een prachtig gemaakt vogelnestje. Aan de buitenkant zit mos en korstmos, van binnen is het een perfect rond holletje, bekleed met veertjes en haar. Een warm beschut plekje met veel zorg gemaakt. Is het van een meesje? Het vogeltje dat ik zo vaak hoor roepen op de begraafplaats?

Het  kleine nestje ontroert me, om hoe mooi het gemaakt is. Maar ook omdat het zomaar op de grond ligt, zonder vogeltjes die er waarschijnlijk groot in moesten worden.

Ik moet denken aan mijn eigen kinderen, Lennard en Laura  die vóór dat ze volwassen werden ook uit het nest verdwenen, waar ik voor hen zorgde.

Ik loop door naar het graf van Laura  en leg het  nestje daar voorzichtig  neer. Op de een of andere manier past het daar nu. 

Een nestje voor Laura. Wat had ik dat nog graag voor haar willen zijn.

Het kleine vogelnestje op Laura 's graf, het geeft een klein  beetje troost. Het is alsof het zeggen wil: Je had nog best mogen blijven Lau...

12 mei. - Twee en een half jaar; Veel tranen en soms een stille lach

Twee-en-een-half-jaar, zo lang is het geleden dat Laura overleed.
Een eindeloos lange tijd om door te komen en verder te gaan zonder haar.
Tegelijk is het als de dag van gisteren dat ik haar hier bij me had. Haar zo met haar fiets aan de hand  de tuin in zie komen, of haar 's avonds aan tafel zie zitten tijdens het eten.

Al die dagen die voorbij gingen zonder haar, heb ik haar intens gemist, en ook de komende tijd zal dat niet anders zijn. Laura blijft een even groot deel van mijn leven uitmaken als toen ze er nog was. Dat ze hier fysiek niet meer is, doet daar niet aan af. Haar aanwezigheid ís er nog, maar zo anders dan ik wens.

Tijd, mijn vriend en mijn vijand, schreef ik eerder. Voor nu is het vriendelijke van die tijd er nog niet. Twee en een half jaar zonder Laura voelt zo onoverkomelijk lang, en maakt haar verder weg van me dan ik wil. De pijn van het missen is niet minder geworden, maar eerder meer.

Hoe kan er ooit een tijd komen waarin dat niet meer zo zal zijn?  Of anders? Ik kan het me nu niet voorstellen.

Toch ben ik die twee en een half jaar blijkbaar doorgekomen. Ik ben verder gegaan, huilend, struikelend, vallend en weer opstaand. Ik ben verder gekomen en weer teruggevallen. En toch weer opgekrabbeld. Elke keer maar weer. Vaak met veel tranen en soms met een lach om een lieve of mooie herinnering.

Soms denk ik dat er wat uitzicht is, maar vaak is het zicht op de toekomst daarna weer vertroebeld. Want er is geen antwoord te geven op de vraag: Hoe moet ik verder zonder Laura?

Hoewel die vraag er is, is het misschien beter om niet te vragen naar het hoe. Maar 'gewoon'  verder te gaan in de tjjd. Dag voor dag.  Niet vooruitkijken, maar leven bij vandaag, bij nu. Vaak met een traan om hoe het is, en af en toe een stille lach om wat er was.