1 februari - Een brief aan Laura. Na 3 jaar mis ik je nog even veel.

 

Meer dan 3 jaar geleden is Laura overleden, maar het missen wordt niet minder.

Ik schreef een brief aan haar die je Hier kan lezen 

4 Januari 2021. - Ik mis je- Drie woorden van troost

Tijdens de feestdagen maak ik een wandeling waarbij ik een bekende tegen kom.
Hij zeg drie woorden, waarmee hij me een beetje troost meegeeft.

Lees mijn blog hierover op Ik mis je

12 december 2020. - Uitzending 'ik mis je' over Laura wordt herhaald op wereldlichtjesdag

 

Morgen, zondag 13 december is het wereldlichtjesdag. 

Op deze dag worden wereldwijd alle overleden kinderen herdacht.  Jong of oud, kort of lang geleden.  

Want het verliezen van een kind blijft een ouder een leven lang meedragen en voelen.

Wat het deze keer voor mij extra bijzonder maakt is, dat het eerder uitgezonden gesprek  over Laura bij 'Ik mis je' weer wordt herhaald. 

Prachtig eerbetoon aan haar en ik hoop daarnaast een beetje hoop troost voor wie kijkt.

Zondagochtend 13 december rond 5 voor 9  op NPO 2

https://ikmisje.eo.nl/televisie/zondag-13-december-2020-855-uur

7 december Ik mis je - Lang zal je leven Lennard!

In de weken rond het overlijden van Lennard en zijn begrafenis komen de herinneringen aan die dagen als vanzelf.

Mijn blog over die herinneringen aan negen jaar geleden kan je lezen op de website van Ik mis je

12 november 2020 -3 jaar geleden.

Het is nog vroeg in de ochtend als ik wakker wordt. Meteen realiseer ik me: Vandaag is het drie jaar geleden dat Laura stierf.

De laatste dagen en weken denk ik veel terug aan die dag. Soms bewust, maar vaak gaat het vanzelf. Beelden trekken aan me voorbij en flash backs komen. Zomaar. Onaangediend. 

De laaste keer dat ik haar zag. De spanning die er was omdat het niet lekker ging met haar.  De zorgen en de angst die bewaarheid werd, toen de politie voor de deur stond.

Het ongeloof,  de paniek, en het intense verdriet dat kwam. Laura, roerloos op een ziekenhuisbed. Stil. Doodstil...

Als ik in het donker wacht tot de ochtend komt, hoor ik buiten een roodborstje. Het zit daar elke ochtend en laat weten dat het er is. Het is een klein vriendje geworden doordat ik hem elke keer weer hoor.

Als het licht is geworden ga ik naar de begraafplaats.  In de vroege ochtend is het er stil.  Het is goed en fijn om daar vandaag te beginnen. De plek waar ik het lichaam van mijn meisje moest achterlaten. 

Ik leg bloemen neer voor haar en sta bij haar graf. Even denken, liefhebben. 

Ik kijk naar de foto op de glasplaat. Haar gezicht kijk me aan, maar is tegelijk doorzichtig. Ze is er nog, in mijn gedachten. Maar ze is er ook echt niet meer.

Dan hoor ik vlakbij een roodborstje. Als ik  wat dichterbij kom, zie ik hem weg vliegen, de beschutting in.

Een vriendje, ook bij Laura's graf op deze ochtend. Een kleine knipoog waardoor ik verbinding voel. 

Ik zal er aan moeten  denken als ik 's morgens heel vroeg wakker wordt. Als het roodborstje fluit terwijl ik wacht op de ochtend.

9 november 2020 - In de verkeerde volgorde

 

Het is op een zaterdag in oktober, de dag waarvan ik wist dat hij zou komen. De dag waarop mijn laatste kind het huis verlaat.

Lees mijn blog op de website van Ik mis je

12 oktober. Rouwen terwijl ik in quarantaine zit

Een aantal weken terug werd ik geveld door het coronavirus en plots is mijn wereld een poosje niet groter dan mijn slaapkamer. Ik moet in quarantaine en ben geïsoleerd. Uiteraard blijf ik binnen en ziek in m’n eentje uit. Buiten is de wereld, waar alles gewoon doorgaat. Hoewel, gewoon? 

Lees deze blog verder op Ik mis je

Lees deze blog verder op Ik mis je