Het is daarom fijn als je een vorm vindt om samen te rouwen. Harrold en ik hadden hierdoor een mooie dag.
Je kan mijn blog lezen op de site van Ik mis je
'Soms voel ik me schuldig als ik geniet, alsof het niet mag na het sterven van Laura'
Het is een terugkerend dilemma: Genieten, terwijl mijn kinderen overleden zijn. Het staat haaks op elkaar. Na een heerlijke dag bekruipt me soms dat schuldgevoel. Tot ik denk aan wat Laura me vertelde voor haar overlijden.
Op een mooie morgen ben ik met mijn zus op pad. We gaan naar de pluktuin, een stuk land vol bloemen waar je voor een prikkie je eigen bosje mag plukken.
Daar aangekomen, kijken we onze ogen uit. We dwalen door het groen en verbazen ons over de verscheidenheid aan bloemen.
Lees deze blog verder op Ik mis je.eo
Lees mijn blog verder op Ik mis je
Het is daarom heel prettig om iemand te kennen en er zelfs bevriend mee te zijn, die deels hetzelfde meemaakte.
Het delen van wat ons overkwam maakt onze vriendschap bijzonder ❤
Lees mijn blog over deze bijzondere lotgenoten- vriendschap hier.
.jpg)
Maar ook voor mij is het soms zoeken naar het hoe en wanneer.
Hoe bespreek ik mijn verdriet om het zullen missen van mooie mijlpalen door Laura en door mijzelf, als mijn neef trouwt met een oud klasgenoot van Laura?
Lees mijn blog hierover op Ik mis je
Ik probeer mijn gedachten razendsnel te ordenen als ik deze vraag krijg. Gaat het beter?
Ik denk aan het verdriet om Laura dat niet weggaat. Maar ook aan alle dingen die wel goed gaan.
Er is niet één antwoord mogelijk. Maar er zijn meerdere antwoorden noodzakelijk.
Het is 31 maart, de verjaardag, of geboortedag van mijn lieve Lau.
Voor het huis staat de prunusboom in bloei, één prachtige roze bloemenzee. Het lijkt alsof hij wil laten zien dat het een bijzondere dag is. Hij herinnert mij zo elk jaar aan Laura. Mijn mooie lieve meisje. Mooi, zacht, lief en vol beloftes.
Maar omdat haar verjaardag niet meer is zoals die was, lijkt het feestelijke aanzicht ook bijna misplaatst.
In de vroege ochtend loop ik over de begraafplaats. Terwijl de boom voor het huis al zo mooi in bloei staat, ligt er een laagje sneeuw op haar graf. Even mooi van schoonheid als de bloesem, maar tegelijk even contrasterend.
De warmte van de lente en de kilte van de winter zo dicht bij elkaar.
De warmte en de aanwezigheid van haar bestaan, naast de kilte van haar dood.
Vandaag, de dag waarop ze 24 zou worden, leg ik 5 rozen op het graf van Laura. Voor elk jaar dat ze haar verjaardag hier niet meer viert één.
Al wordt het rouwen anders; het missen wordt niet minder en het verdriet is nog even groot.
Lieve Lau ik houd van jou.
