29 februari. Werkboeken spelling en neon-gele nagellak

Waar ik ook ben in mijn huis, overal kom ik Laura nog tegen. Op sommige plekken heb ik iets neergezet ter herinnering aan haar, om bewust aan haar te denken.
Maar op andere plekken, zoals op de zolder, of op haar kamer liggen veel spullen die ik eerder sorteerde en daarna in dozen neerzette om..
Ja om wat?  In de loop van de tijd zocht ik af en toe iets tussen al die spullen, waardoor het steeds rommeliger werd. Rommelig op zolder en chaos in mijn hoofd.

Al die spullen horen nog bij Laura, ze zijn een soort verlengstuk geworden van haar. Ik vind het erg moeilijk om iets weg te doen van deze dingen, omdat ik elke keer het gevoel heb dat ik een stukje afscheid neem van mijn meisje. En dat doet heel veel pijn.  Het liefst wil ik alles wel bewaren, omdat het van Laura was en eigenlijk nog is. Omdat ik bang ben dat ik met het weggooien ook een stukje Laura zal verliezen.

Tegelijk liggen al die spullen me eigenlijk ook in de weg, en is het niet nodig om ze te bewaren. Want als Laura er zelf nog was geweest, dan lagen ze er vast niet meer. Haar schoolboeken had ze al lang verkocht, en har nagellakjes waren op of weggegooid. Kleine hebbedingetjes was ze vast al zat geweest, of waren kapot gegaan. Daarom vind ik dat ik af en toe best eens iets kan weg doen. En wat moet ik eigenlijk met werkboeken spelling of neon-gele nagellak?

Het gebeurde regelmatig dat ik naar boven liep om een begin te maken met opruimen. Maar even vaak liep ik weer even snel naar beneden, bij het zien van al die spullen van Laura. Té veel, té pijnlijk, té dierbaar allemaal. Ik wist niet waar ik moest beginnen en het kleine beetje moed dat ik had zonk me alweer in de schoenen bij alleen al het kijken er naar.

Toch wilde ik er echt iets mee, want hoewel afscheid nemen verdrietig is, gaven al die spullen me ook veel onrust.
Een paar weken terug komt mijn zus. We hebben afgesproken dat ze me gaat helpen. Ik weet eigenlijk heel goed wat ik al weg kan doen en wat niet, maar heb gewoon een steuntje in de rug nodig en iemand die soms net even kan helpen een knoop door te hakken.  We spreken af dat het goed moet blijven voelen, en dat er niets moet.

Wat zijn er veel spullen van Laura! Als we doos voor doos bekijken, komen er herinneringen naar boven aan die gekke lieve meid die mijn dochter was en nog is! Wat was het een pracht meid, en wat is het verschrikkelijk dat ze er niet meer is! Soms lachen we om die lieverd, en dan weer moet ik huilen om wat was en niet meer terug komt.

Niet alles hoeft ineens weg. Wat ik nog wil bewaren en waar ik over twijfel laten we staan en ruimen we weer netjes op. Maar andere dingen, zoals aantekeningen voor haar school doe ik weg. Zo ontstaat er in elk geval overzicht, orde in de chaos en ruimte. Zowel in de kasten als in mijn hoofd.

Na een paar uur ben ik meer dan moe. Maar ook blij dat dit gedaan is.
De dagen er na merk ik dat het veel van me gevraagd heeft. De tranen blijven maar komen om mijn lieve meisje.
Afscheid nemen doet elke keer weer pijn.

26 februari. Waarom ik de laatste tijd weinig schreef, hoewel er veel te zeggen is.

De laatste maanden is het hier rustig. Maar dat betekent niet dat er niets te vertellen valt. Het verdriet om het verlies van Laura blijft voortduren. Het besef dat haar leven hier gestopt is, en welke impact dat heeft op mijn eigen leven dringt meer en meer door.

Het gebeurde regelmatig dat ik dacht dat de rouw en het verdriet op hun dieptepunt waren. Of dat ik dacht te weten hoe rouw tot in de kern voelt.
Maar elke keer is er weer een nieuw moment waarop dat besef nóg verder doorgedrongen is. Of is er weer een nieuw aspect van rouw waardoor ik overvallen wordt en teruggeworpen.
Het voelt dan alsof ik weer 'opnieuw bij start' ben. Elke keer weer op moet krabbelen vanuit een nieuw dieptepunt.

Rouw strekt zich uit naar letterlijk alle facetten van het leven. Omdat Laura met mij verbonden was, tot in alle vezels van mijn bestaan.
Ik kan niet ophouden met bedenken waar het over gaat, of ik voel de pijn van het missen en het verlies.

Ik zou graag meer willen schrijven over hoe het gaat en wat ik ervaar, maar de laatste maanden liet de verlammende werking van rouw zich gelden. Rouw verlamt en maakt stil.
Voor een deel in elk geval. Want rouw kan in zijn grilligheid ook aanzetten tot dadendrang, en maken dat ik wil schreeuwen en huilen, zo hard als ik maar kan.
Om met het verdrietige vooruitzicht verder te moeten, het verdriet om Laura, mijn hele leven lang.

Ik zou willen schrijven over zoveel dingen,
Over de uitzichtloosheid, omdat het verlies van Laura niet op te lossen is.
Over de intense vermoeidheid die er altijd is.
Over de hele kleine zonnestraaltjes die er soms even zijn, de mensen die er voor me zijn en met me oplopen.
Over het eeuwige zoeken naar balans tussen werken en rouwen, tussen afleiding vinden en bewust de rouw aangaan.
Over het uitzien naar het voorjaar wat ik doe, omdat ik hoop dat door de warmte van de zon het allemaal een klein beetje draaglijker kan zijn.
Over ontmoetingen met mensen, waarmee ik gesprekken heb, waardoor ik bemoedigd word, maar soms zelf ook blijk te bemoedigen.
Over nog veel meer onderwerpen die me bezighouden tijdens de rouw.

Er zijn zoveel dingen om over te schrijven, omdat het eigenlijk altijd over Laura gaat. Over haar, of over haar hier niet meer zijn en wat het met me doet.
Want zo kan ik vertellen hoeveel ik nog steeds van haar houd.

Ik mis je- Moet ik kiezen tussen mijn kinderen die zijn gestorven en die hier leven?

Petra voelt zich schuldig tegenover haar twee zoons. In haar gedachten is ze veel met Laura bezig, terwijl haar zoons er nog gewoon zijn. Doet ze hen tekort, doordat het verdriet om Laura zo’n grote plek inneemt? Petra besluit er met hen over te praten.

Lees deze blog op Ik mis je

20 januari. De bittere werkelijkheid.

Het onderzoek, waaraan ik in het voorjaar meewerkte, is afgerond. Het rapport  erover is geschreven en gepubliceerd.

Wat was het waardevol om mee te mogen werken. Door zelf geïnterviewd te worden voor het onderzoek en door het mogen geven van een interview aan de NOS.
Naast dat het spannend was, was het vooral iets wat ik zo graag wilde doen, om betekenis te kunnen geven.
Al zou het maar één persoon helpen.
Al zou er maar íemand anders gaan denken, en begrijpen dat zelfdoding geen oplossing is.
Al zou er maar één persoon beseffen dat hij of zij onmisbaar is en dat er hulp te vinden is.

Nu, een paar dagen later, nu ik niet meer meegenomen wordt door het toeleven hier naar toe, is het besef van Laura's sterven er weer des te groter.
Misschien helpt het een ander, maar Laura komt er niet meer mee terug.
Ik kan niets doen, om mijn lieve meisje weer in mijn leven te krijgen. Voor haar is het te laat, en daarmee ook voor mij. Ik moet verder zonder haar. Als ik het filmpje zie huil ik bittere tranen.

Het besef, dat er al was, komt nu des te harder binnen.
Het verdriet dat er altijd is, lijkt zich te intensiveren.
Ik moet mezelf weer bij elkaar zoeken, en me herpakken,
Mijn leven gaat door, maar zonder Laura.
Het is de bittere werkelijkheid.

16 januari - Onderzoek naar zelfdoding.

Op zoek naar zingeving,  daar ging het over in  mijn laatste blog.

Deze week kon ik daar op een bijzondere manier invulling aan geven.

Vorig jaar is er een onderzoek geweest naar de oorzaken en achtergronden van zelfdoding onder jongeren, in het jaar dat ook Laura haar leven beëindigde.
Aan dat onderzoek heb ik meegedaan.
Er kwamen mensen van 113 zelfmoordpreventie bij mij thuis waarmee ik de hele ochtend heb gesproken over Laura, over wat er met haar gebeurd is en wat de oorzaken zouden kunnen zijn van hoe het zover kon komen.

Vandaag, op 16 januari werd het rapport over het onderzoek door de staatssecretaris aangeboden aan de kamer. Het is een verdrietig rapport met een verdrietige aanleiding.  Maar het is mooi dat er aanbevelingen uit zijn voortgekomen. Wanneer deze opgevolgd worden kan er geprobeerd worden om het aantal zelfdodingen omlaag te krijgen.

Het was in mijn ogen erg zinvol om mee te werken aan het onderzoek.
Vlak voor het rapport naar buiten kwam werd mij gevraagd om ook op een andere manier een bijdrage te leveren in de vorm van het geven van een interview.
De uitkomst van het rapport heeft veel belangstelling van de media. Zij wilden ook het verhaal van ouders horen.  Hier kan je bekijken hoe dat er uit ziet.

 Daarnaast was ik te horen bij NOS nieuws op npo1.

13 januari. Ik mis je - Mijn doel voor 2020

Als ik denk aan nieuw jaar, zakt de moed me in de schoenen.
Want het is weer een heel jaar voor me zonder Laura.
Toch heb ik een doel voor 2020, misschien zelfs wel voor langer.
Lees mijn blog hierover op de site van Ik mis je.

1 januari 2020 Oud en nieuw

Net als vorig jaar zie ik meer op tegen oud en nieuw dan tegen de kerst dagen.
Het missen van Laura tijdens de bijzondere dagen in december is er. Met kerst en tijdens de laatste dagen van het oude jaar.
De sfeer is anders nu zij er niet meer is, omdat Laura net als de anderen ook haar eigen gewoontes had, haar eigen ritueeltjes. Ik moet het opnieuw leren invullen. Misschien komt er ooit een tijd dat het minder pijnlijk is, maar anders zal het altijd blijven.

Het moeilijke van de jaarwisseling is, dat er door vrijwel iedereen terug en vooruit gekeken wordt. Wat waren de hoogtepunten? En wat zal het nieuwe jaar brengen? Wat is of zijn de doelen voor het nieuwe jaar en wat staat ons te wachten?

Terugkijken op een jaar dat getekend werd door missen... Het maakt verdrietig en confronteert me met mijn verlies. Het contrast tussen hoe het had kunnen zijn en hoe het is, is te groot en wordt aangezet.
Toch kan ik ook dankbaar zijn, voor dat ik sta waar ik nu ben. En dat ik verder ben gekomen dan waar ik een jaar geleden stond. Dankbaar voor meeleven en voor mensen om me heen die er voor me zijn.

Vooruitkijken naar het nieuwe jaar kan en wil ik niet. Het is te pijnlijk. Ik wil niet denken aan een heel jaar zonder Laura. Haar al die dagen te moeten missen is een vooruitzicht dat niet te overzien is. Voor vooruitkijken is onbevangenheid nodig en die is voor mij verdwenen toen Laura stierf.

Beter is het om te leven bij de dag, misschien een paar dagen of soms weken. Ik probeer het leven zo te leven, omdat het beter voor me is. Maar het blijft tegelijk een strijd, omdat ook hier het contrast er is, met hoe het had kunnen zijn.

Als terugkijken pijn doet, en vooruitkijken je bang maakt...
Kijk dan naast je...

Ik weet het.
Ik weet het, dat God er bij is en dat hij zorgt. Al snap ik er niets van, uiteindelijk is alles niet verloren.

Maar dit gegeven neemt de pijn van nu niet weg. Het werkt niet als een wondermiddel dat het verdriet weg kan poestsen. Het verdriet zal ook het komende jaar bij me zijn en mijn leven bepalen.

Ik denk niet ver vooruit, maar hoop dat ik dag voor dag een beetje verder kom.