31 januari. Trots op m'n meisje

Die lieve Lau...
Wat is het erg om haar te moeten missen en niets meer van haar te horen. Wat is het niet-te-doen, om haar nooit meer te horen lachen of praten, om niet meer te genieten van haar humor. Om àlles van haar te moeten missen. Het wordt niet minder, het verdriet voelt alle dagen zo mogelijk groter en dieper dan de dag ervoor.

Wat is het tegen alles in wat ik wil, afschuwelijk dat ik niets meer voor haar kan doen, dan haar graf bezoeken en over haar blijven praten, denken en schrijven.

In mijn hart leeft ze door, op die manier is ze altijd bij me, maar feitelijk is ze er niet meer. Ik weet dat, en ook dat ik daar zelf mee moet leren leven. Ook al wil ik dat niet.

Toch zijn er soms momenten waarop ik wél iets van haar hoor. Het zijn momentjes waarop ik naast dat ik er verdrietig van word omdat ze er niet meer is, ik ook merk dat ik nog steeds heel trots op haar ben, en zo blij dat juist zij mijn dochter was en is.

 Het is al vaker gebeurd dat ik een berichtje krijg van één van de jongeren die tegelijk met Laura was opgenomen in de kliniek, zéker een keer of vijf. Soms al meteen nadat ze overleed, maar ook nu nog. 
Ze vertellen dan iets over Laura en vragen hoe het met me gaat. Ze laten weten dat het overlijden van Laura grote impact heeft gehad, maar dat Laura zélf ook indruk heeft gemaakt op hen.
Het is tóch fijn voor me om op deze manier nog iets over haar te horen Ik zou sowieso alles wel over haar willen weten wat ik nog niet weet.

Ik krijg in deze week weer een berichtje:
"…..want Laura was echt een hele bijzondere meid. Ik weet nog dat ik me op de eerste dag in de kliniek zo alleen voelde en dat niemand van de groep contact met me zocht, behalve Laura en dat gaf me een heel fijn gevoel. Ze vroeg of ik een spelletje met haar wilde spelen. Dankzij uw dochter voelde ik me niet meer zo alleen daar en daar ben ik haar dankbaar voor....."

Ik bekijk het bericht steeds weer overnieuw. Ik ben zo blij om dit te lezen, al is het ook zo verdrietig dat ze er nu niet meer voor een ander kan zijn. Zelfs in de kliniek, toen ze zich zo naar voelde had mijn lieve Laura nog oog voor een ander en wilde ze helpen.
En dat maakt me heel erg trots op mijn meisje.❤

28 januari. Ik mis je- Na meer dan een jaar weer volledig werken

Toen Laura veertien maanden geleden overleed, heb ik me voor onbepaalde tijd ziek gemeld. Ik had geen idee wanneer ik weer zou kunnen werken. Het was het laatste waar ik aan kon denken. De impact van haar overlijden was enorm. Het deed een aanslag op mijn totale functioneren, dus ook op het stuk van mijn leven dat uit werken bestaat.

Lees deze blog verder op Ik mis je

21 januari 2019 - 100% Beter.

Gisteren schreef ik over de twee werelden waarin ik leef.
Maar er is nog een derde wereld,.

In het afgelopen jaar ben ik stukje bij beetje teruggekeerd naar de wereld van het werken.. Het is voor mij een omgeving, waarin ik meegenomen word in het leven van de mensen waar ik voor zorg.

In het afgelopen jaar ben ik heel rustig  begonnen met reïntegreren en ben ik het  het werken gaan opbouwen. In mei met twee uurtjes in de week boventallig. Na verloop van tijd weer een eerste dienst zelfstandig. En vanaf vandaag sta ik volledig ingepland op het rooster.

Hoewel ik niet meer de persoonlijk begeleider ben van cliënten, gaat het werken op de groep me goed af. Het lukt me om mijn focus te richten op de bewoners en hen de zorg die ze nodig hebben te geven. Het was eerst lastig om te schakelen tussen het werken en mijn eigen wereld. Maar inmiddels lukt dat steeds beter.

Met enige trots kan ik zeggen dat ik me vanaf vandaag  weer voor 100% beter heb gemeld.
Een mijlpaal, nadat ik ruim twee jaar voor een heel groot deel in de ziektewet was. Ik ben ik weer in staat om mijn volledige aantal contracturen te kunnen werken.

Iets om, ondanks al het verdriet, dankbaar voor te zijn.

20 januari 2019 - Ik leef in twee werelden.

Ik leef in twee werelden.
De wereld van rouw en de gewone wereld van alle dag.

De wereld van rouw is er altijd en overal. In mijn hoofd gaat het rouwen door en door. Ik kan het niet uitzetten, ik moét rouwen en mijn leven er op aanpassen, of ik wil of niet.

Altijd is er meer of minder het schrijnende gemis van Laura, in elke situatie waar ik kom, voel ik dat zij er niet bij is, dat zij het niet meemaakt.
Altijd voel ik het verdriet van het verliezen van haar en het weten dat ze er in de toekomst niet bij zal zijn. Het kost enorm veel energie, maar als ik het niet doe, en ik niet toegeef aan de behoefte om te rouwen, word ik onrustig, down en nog verdrietiger dan ik al was.
De rouw verbindt me met Laura, maar leert me ook hoe ik verder moet gaan zonder haar.

Tegelijk leef ik in de wereld waar alles doorgaat, en heb ik mijn sociale contacten, mijn werk en mijn dagelijkst bezigheden. Ik weet, dat als ik daar geen deel aan neem, ik alleen in mijn kleine wereld van rouw blijf staan, dat ik misschien niet verder kom.

Mijn leven zal dan altijd en alleen bestaan uit rouwen.

Dat is iets wat ik niet wil.

Uiteindelijk wil ik verder komen, doorgaan, vooruit gaan. Léven…!
 Maar hoé? Hoe moe ik dat doen, als in dat leven Laura zal ontbreken? Als ik haar niet fysiek bij me heb en geen nieuwe herinneringen met haar zal maken?

Wanneer ik thuis ben, hoef ik me alleen maar te focussen op de wereld van rouw. Het is één wereld waar ik mee bezig ben, en eerlijk gezegd, al een enorme klus om elke dag in te leven.

Als ik me waag in de ‘gewone’ wereld, waar ik me niet alleen kan concentreren op de rouw, maar me daarnaast ook bezig moet houden met wat er om me heen gebeurt, vergt dit nog meer energie. Ik moet de twee werelden samen zien te leven

Het is voor elke keer weer proberen hoe het gaat. Ik maak steeds een keuze om wel of niet ergens heen te gaan en te ervaren of ik de twee werelden voor even tegelijk aankan. Soms gaat het goed en ben ik blij dat het is gelukt. De andere keer lukt het niet, en kost het me extra veel energie. Vooral als hetgeen waar ik me mee bezig ‘moet’ houden mijlenver afstaat van de wereld van rouw die er altijd is. En dat gebeurt eigenlijk bijna altijd. 

Het is zoeken naar en elke keer weer opnieuw ervaren hoe het is om die twee werelden tegelijk te leven. Het is een puzzel om het leven in te passen in mijn wereld van rouw.

12 januari. Ontstellend en verdrietig.

Wat waren ze leuk samen, Laura en haar vriendin in de kliniek. Ondanks dat het niet goed met hen ging probeerden ze er wat van te maken en vonden ze elkaar in hun (deels) gemeenschappelijke problemen.

Naast dat ze heel veel konden delen, probeerden ze ook om nog de 'gewone' dingen te ondernemen:
Fietsen naar de Oostvaardersplassen en te laat terug komen.
Samen op zondag naar een kerk gaan en uitzoeken welke het beste bij hen paste. Liedjes schrijven en zingen over wat hen bezig hield.
Vloggen bij veel wat ze deden.
En zelfs een nachtje kamperen.

In korte tijd waren ze op een bijzondere manier met elkaar verbonden geraakt. Toen Laura overleed bleef haar vriendin ontroostbaar en ze miste haar. Ze droeg nadat Laura overleed hetzelfde hangertje aan haar ketting.
Samen hebben we een paar keer het graf van Laura bezocht.
Door deze middagen leerde ik haar wat beter kennen en had ik haar in mijn hart gesloten.

Deze week bereikte me het ontstellende bericht dat zij het leven niet meer aan kon en is overleden. Net als Laura besloot ze om niet meer op deze manier verder te willen. Ze verlangde naar rust en lichtheid.

Vandaag ben ik op de begrafenis. Wydo is er ook. Hij weet wat het is om je zus op deze manier te  verliezen en wil zijn steun geven aan de zus die nu achter bleef. Samen met de familie en veel andere mensen nemen we afscheid van een lieve gevoelige jonge vrouw. Een meisje eigenlijk nog....

Wat is het verdrietig.
Wat is het schrijnend om iemand niet vast te kunnen houden en niet te kunnen overtuigen van het feit dat ze er gewoon mag zijn.

Ik zie het verdriet van de familie. De machteloosheid. Het onomkeerbare.
Ik weet welke tijd er voor hen gaat komen omdat ik er zelf doorheen gegaan ben en nog steeds ga.

Het is niet direct mijn eigen verdriet. Maar met dit verlies, is mijn eigen verdriet aangeraakt.
Losgewoeld en overhoop getrokken.
Laura was zo met dit meisje verbonden. En daardoor voelde ik ook een lijntje. Ik ben van slag en het kan niet anders dan dat ik er hele dagen over na moet denken. Bewust en onbewust.
Het is een rare onwerkelijke week waarin ik elke dag steeds zekerder weet dat ik naar de begrafenis zal gaan.

Als ik bloemen mee neem die op het graf komen te liggen neem ik er één extra mee. Een bloem namens Laura op het graf van haar vriendin.

s Middags nadat ik thuiskom ga ik naar het graf van mijn eigen meisje. Ik sta bij haar stil en denk eraan dat ze al zo lang weg is.
Een paar maanden geleden was haar vriendin nog hier bij mij op de begraafplaats.
Nu ligt zij in haar eigen graf.

Die twee meiden, wat waren ze leuk samen. En nu?
Nu zijn ze weer samen, bij Jezus.

Waar rust is en lichtheid.

6 januari. 2019 365 Dagen

De jaarwisseling is geweest, Ik probeerde steeds om er niet teveel mee bezig te zijn, om niet te denken aan dat er een heel jaar is omgegaan waarin Laura er niet was. Dat er weer een heel jaar lang voor me ligt waarin ze er niet bij zal zijn.

Toch was het goed om tijdens het terugkijken op het jaar, op oudejaarsavond in de kerk, Laura's naam te horen en zo ook bij haar stil te staan. Het was niet in 2018 dat zij stierf, maar gevoelsmatig begon het jaar voor veel mensen van onze gemeente op die dag in november, omdat er daarna nog meer verdriet kwam, dat op de één of andere manier verbonden bleef aan elkaar. 

Het noemen van haar naam doet me enorm goed, omdat ze nog zo aanwezig is in mijn hart en ik elk moment van de dag aan haar denk en haar mis.

Ik merkte die verbondenheid niet alleen op die avond, maar ook op andere momenten, bijvoorbeeld op de begraafplaats. In de rij waar Laura ligt, liggen meer mensen van onze gemeente begraven. Soms is er juist op die graven eenzelfde roos gelegd. Een liefdevol gebaar van iemand die zich verbonden voelt en denkt aan die mensen uit de gemeente die overleden.

Hoewel ik er niet aan wil, ontkom ik er niet aan dat er een nieuw jaar begint.
Waar veel mensen het jaar verwachtingsvol ingaan en plannen maken of hebben, geldt dat niet voor mij.

Dat hele nieuwe jaar ligt groot en leeg voor me. Het beangstigt me, want hoe ga ik al die dagen doorkomen zonder dat Laura er is? Zonder dat ik haar stem hoor? Zonder haar aanwezigheid en liefde? Al die 365 dagen van het jaar waarop ik haar zo zal missen...

Hoe meer ik er over na denk, hoe verdrietiger ik word en de moed me in de schoenen zinkt. Het is een onoverkomelijke reeks van dagen die allemaal doorgeworsteld moeten worden.

Daarom neem ik me steeds weer voor, elke keer opnieuw, om dag voor dag te leven. Eerst deze dag, en kijken wat hij brengt. De dingen doen die vandaag moeten gebeuren en er laten zijn wat er is. Daar vooral over na denken en nog niet aan wat morgen komt of volgende week of maand. Het helpt niet en bovendien, wat er vandaag is, is al meer dan genoeg.

Ik weet dat God bij me is en me er door wil helpen, ook weer elke dag. Ik weet dat ik daarom al die dagen dóór zal gaan. Het betekent niet dat mijn verdriet daar minder van is. Maar het zal genoeg zijn om verder te gaan. Uur voor uur, dag voor dag.

31 December Ik mis je- De beste wensen

Het is 31 december 2018. Veel mensen kijken terug op het afgelopen jaar en vooruit naar 2019. Hoogtepunten die er waren worden benoemd, verwachtingen en wensen voor het komende jaar worden uitgesproken. Het lijkt vanzelfsprekend om zo het nieuwe jaar in te gaan.
Lees hierover in mijn nieuwste blog op Ik mis je