12 december 2020. - Uitzending 'ik mis je' over Laura wordt herhaald op wereldlichtjesdag

 

Morgen, zondag 13 december is het wereldlichtjesdag. 

Op deze dag worden wereldwijd alle overleden kinderen herdacht.  Jong of oud, kort of lang geleden.  

Want het verliezen van een kind blijft een ouder een leven lang meedragen en voelen.

Wat het deze keer voor mij extra bijzonder maakt is, dat het eerder uitgezonden gesprek  over Laura bij 'Ik mis je' weer wordt herhaald. 

Prachtig eerbetoon aan haar en ik hoop daarnaast een beetje hoop troost voor wie kijkt.

Zondagochtend 13 december rond 5 voor 9  op NPO 2

https://ikmisje.eo.nl/televisie/zondag-13-december-2020-855-uur

7 december Ik mis je - Lang zal je leven Lennard!

In de weken rond het overlijden van Lennard en zijn begrafenis komen de herinneringen aan die dagen als vanzelf.

Mijn blog over die herinneringen aan negen jaar geleden kan je lezen op de website van Ik mis je

12 november 2020 -3 jaar geleden.

Het is nog vroeg in de ochtend als ik wakker wordt. Meteen realiseer ik me: Vandaag is het drie jaar geleden dat Laura stierf.

De laatste dagen en weken denk ik veel terug aan die dag. Soms bewust, maar vaak gaat het vanzelf. Beelden trekken aan me voorbij en flash backs komen. Zomaar. Onaangediend. 

De laaste keer dat ik haar zag. De spanning die er was omdat het niet lekker ging met haar.  De zorgen en de angst die bewaarheid werd, toen de politie voor de deur stond.

Het ongeloof,  de paniek, en het intense verdriet dat kwam. Laura, roerloos op een ziekenhuisbed. Stil. Doodstil...

Als ik in het donker wacht tot de ochtend komt, hoor ik buiten een roodborstje. Het zit daar elke ochtend en laat weten dat het er is. Het is een klein vriendje geworden doordat ik hem elke keer weer hoor.

Als het licht is geworden ga ik naar de begraafplaats.  In de vroege ochtend is het er stil.  Het is goed en fijn om daar vandaag te beginnen. De plek waar ik het lichaam van mijn meisje moest achterlaten. 

Ik leg bloemen neer voor haar en sta bij haar graf. Even denken, liefhebben. 

Ik kijk naar de foto op de glasplaat. Haar gezicht kijk me aan, maar is tegelijk doorzichtig. Ze is er nog, in mijn gedachten. Maar ze is er ook echt niet meer.

Dan hoor ik vlakbij een roodborstje. Als ik  wat dichterbij kom, zie ik hem weg vliegen, de beschutting in.

Een vriendje, ook bij Laura's graf op deze ochtend. Een kleine knipoog waardoor ik verbinding voel. 

Ik zal er aan moeten  denken als ik 's morgens heel vroeg wakker wordt. Als het roodborstje fluit terwijl ik wacht op de ochtend.

9 november 2020 - In de verkeerde volgorde

 

Het is op een zaterdag in oktober, de dag waarvan ik wist dat hij zou komen. De dag waarop mijn laatste kind het huis verlaat.

Lees mijn blog op de website van Ik mis je

12 oktober. Rouwen terwijl ik in quarantaine zit

Een aantal weken terug werd ik geveld door het coronavirus en plots is mijn wereld een poosje niet groter dan mijn slaapkamer. Ik moet in quarantaine en ben geïsoleerd. Uiteraard blijf ik binnen en ziek in m’n eentje uit. Buiten is de wereld, waar alles gewoon doorgaat. Hoewel, gewoon? 

Lees deze blog verder op Ik mis je

Lees deze blog verder op Ik mis je

17 augustus. Ik mis je, Zeg ik het wel of zeg ik het niet?

Wanneer ik in gesprek raak met iemand die Laura of Lennard niet heeft gekendt, is het elke  keer weer een dilemma: Vertel ik in zo'n gesprek wel of niet over hun bestaan.

De schrik en het ongemak van mijn gesprekspartner maken dat het vaak niet vanzelf gaat.

Lees mijn blog hierover op de website Ik mis je.

20 juli. - Ik mis je - Bidden voor mijn kinderen in de hemel.

Er staat weer  een blog van me op de website van Ik mis je.

Het missen van Laura en Lennard komt terug in heel veel dingen, ook het niet meer voor hen kunnen bidden mis ik.
lees mijn blog hier

6 juli - Carola

Het was een korte periode waarin ik haar kende, maar ons contact was bijzonder en intens.

De aanleiding was verdrietig:
Onze dochters stierven een paar weken na elkaar, alle twee omdat ze het leven zelf beëindigden.

Daarin, in het verdriet en in de manier waarop we er mee om gingen vonden we elkaar en er ontstond een korte en intense vriendschap. Vanaf het eerste moment dat het contact er was, klikte het.
Wat voelden we elkaar goed aan en begrepen we elkaar met maar weinig woorden. We konden uren praten over onze dochters die we zo misten, maar ook over het missen, de pijn.
De herkenning was er. Helaas, maar waardevol.

Nu, na anderhalf jaar is daar een einde aan gekomen. Toen ik haar leerde kennen was ze al ziek en wist ze dat ze niet meer beter kon worden.
Zij is bij haar lieve dochter,  maar moest haar andere kinderen en haar man hier achterlaten.
Het is hartverscheurend.

Hoewel het verdriet voor mij niet te vergelijken is met dat van haar gezin en familie, is het ook voor mij verlies. Deze vriendschap die zoveel te maken had met Laura, deze vriendschap waarin ik een lotgenoot had.
Deze vrouw en vriendin ga ik missen.

Een klein stukje mochten we samen oplopen. Ik ben verdrietig, maar ook dankbaar voor wat ik van haar kreeg.

Dankjewel lieve Carola ❤

22 juni. Fietsen in de Hemel

Aankomende woensdag is het de 18e geboortedag van Lennard. Terugdenkend aan hem en aan hoe het zou zijn als hij er nog was geweest, moet ik ook aan Laura denken, en hoe ze bezig was met de beperkingen die Lennard had.

 Hoe zou het met hen beiden gaan in de Hemel?

Je kan deze blog lezen op de website van  "Ik mis je"

8 juni.- Een Rozenboogje

Wat kan ik nog doen nu de liefste dochter die ik heb, er niet meer is?
Nu ik niet meer voor haar kan zorgen, terwijl ik dat nog zó graag had gedaan. Ik had er alles voor over gehad.

Wat kan ik doen, behalve ervoor zorgen dat de plek waar ze begraven ligt, er netjes en verzorgd uit ziet?
Het is het laatste wat ik nog kan doen voor mijn lieve Lautje.

Toen ik in mijn gedachten vorm gaf aan het  graf van Laura en het monument samenstelde, liet ik iets laten maken wat bij haar paste.
Al snel leek het me mooi om daarbij een klein rozenboogje te plaatsen.
Ik zag het voor me dat er mooie rozen rond haar lieve gezichtje zouden bloeien.

Vorig jaar toen het monument er stond, ben ik gaan zoeken naar een passend boogje. Toen ik het gevonden had, kocht ik een rozenstruik en plantte die bij haar graf, in de hoop dat het zo zou gaan groeien als ik het had bedacht.

En nu, een jaar later, is de roos gaan groeien en bloeien, de tere  roze kleur van de bloemen hebben zich een weg gezocht om het hart heen en haar gezicht. Het is precies zo geworden als ik had bedacht. Lieflijk en mooi en zacht.

Een graf met een rozenboogje voor Laura is het allerlaatste wat ik ooit had willen bedenken. Toch is het geworden zoals ik voor ogen had. En hoe tegenstrijdig het ook is, ik ben er blij mee.

Mijn meisje dat ooit had moeten trouwen in een romantische rozentuin, ligt nu begraven onder een wolk van roze rozen.
Het  is zo mooi om te zien, maar ook zó verdrietig.
Het is het laatste wat ik wilde, maar toch wilde ik dat het zo werd
Als ik bij haar graf sta en er naar kijk, ben ik blij en bedroefd tegelijk.

1 juni Ik mis je - Verder weg, maar toch dichtbij

Na het sterven van Laura, ben ik op zoek naar verbinding met haar in veel wat ik tegen kom in de natuur. Door het opmerken en bedenken van metaforen kan ik vorm geven aan mijn verlies en verdriet.

...Als ik de koolmeesjes hoor in de tuin, en als ik kijk naar de intens blauwe luchten, waardoor ik het gevoel het recht de hemel in te kijken...

Zo word ik steeds aan haar herinnerd en  blijft ze bij me in mijn hart.

Lees deze blog op de site van Ik mis je

21 mei. - Een nestje voor Lau.

Het gaat net niet, schreef ik enkele maanden terug. De balans tussen werken en ontspannen was zoek geraakt,  en daardoor lukte het niet goed om de rouw er bewust te laten zijn.  Door een paar uurtjes per week minder te werken lukt het nu beter.

De sfeer op de begraafplaats is bijna sereen, zeker als ik s avonds kom. Ik loop over de laantjes en de zon schijnt met een gouden gloed door de bomen. Het licht is mild en valt zacht. Mijn stemming past zich aan. Ik  voel weemoed om het verlies dat er is.

Het  pasgemaaide gras ruikt heerlijk kruidig en ik hoor de vogels fluiten boven het graf van Laura.  

Als ik daar loop zie ik iets liggen. Het lijkt een hoopje gras,  maar als ik beter kijk, moet het iets anders zijn. Ik blijf staan en kijk nog eens goed.

Daar ligt, midden op het pad zomaar een prachtig gemaakt vogelnestje. Aan de buitenkant zit mos en korstmos, van binnen is het een perfect rond holletje, bekleed met veertjes en haar. Een warm beschut plekje met veel zorg gemaakt. Is het van een meesje? Het vogeltje dat ik zo vaak hoor roepen op de begraafplaats?

Het  kleine nestje ontroert me, om hoe mooi het gemaakt is. Maar ook omdat het zomaar op de grond ligt, zonder vogeltjes die er waarschijnlijk groot in moesten worden.

Ik moet denken aan mijn eigen kinderen, Lennard en Laura  die vóór dat ze volwassen werden ook uit het nest verdwenen, waar ik voor hen zorgde.

Ik loop door naar het graf van Laura  en leg het  nestje daar voorzichtig  neer. Op de een of andere manier past het daar nu. 

Een nestje voor Laura. Wat had ik dat nog graag voor haar willen zijn.

Het kleine vogelnestje op Laura 's graf, het geeft een klein  beetje troost. Het is alsof het zeggen wil: Je had nog best mogen blijven Lau...

12 mei. - Twee en een half jaar; Veel tranen en soms een stille lach

Twee-en-een-half-jaar, zo lang is het geleden dat Laura overleed.
Een eindeloos lange tijd om door te komen en verder te gaan zonder haar.
Tegelijk is het als de dag van gisteren dat ik haar hier bij me had. Haar zo met haar fiets aan de hand  de tuin in zie komen, of haar 's avonds aan tafel zie zitten tijdens het eten.

Al die dagen die voorbij gingen zonder haar, heb ik haar intens gemist, en ook de komende tijd zal dat niet anders zijn. Laura blijft een even groot deel van mijn leven uitmaken als toen ze er nog was. Dat ze hier fysiek niet meer is, doet daar niet aan af. Haar aanwezigheid ís er nog, maar zo anders dan ik wens.

Tijd, mijn vriend en mijn vijand, schreef ik eerder. Voor nu is het vriendelijke van die tijd er nog niet. Twee en een half jaar zonder Laura voelt zo onoverkomelijk lang, en maakt haar verder weg van me dan ik wil. De pijn van het missen is niet minder geworden, maar eerder meer.

Hoe kan er ooit een tijd komen waarin dat niet meer zo zal zijn?  Of anders? Ik kan het me nu niet voorstellen.

Toch ben ik die twee en een half jaar blijkbaar doorgekomen. Ik ben verder gegaan, huilend, struikelend, vallend en weer opstaand. Ik ben verder gekomen en weer teruggevallen. En toch weer opgekrabbeld. Elke keer maar weer. Vaak met veel tranen en soms met een lach om een lieve of mooie herinnering.

Soms denk ik dat er wat uitzicht is, maar vaak is het zicht op de toekomst daarna weer vertroebeld. Want er is geen antwoord te geven op de vraag: Hoe moet ik verder zonder Laura?

Hoewel die vraag er is, is het misschien beter om niet te vragen naar het hoe. Maar 'gewoon'  verder te gaan in de tjjd. Dag voor dag.  Niet vooruitkijken, maar leven bij vandaag, bij nu. Vaak met een traan om hoe het is, en af en toe een stille lach om wat er was.

6 mei. - Waarom de Corona-crisis mijn rouwen verstoort

Met de intrede van het coronavirus werd alles anders. De wereld staat op zijn kop en er is chaos. Aan de andere kant is er ook het stilvallen van het gewone leven.

Het doet me allemaal erg denken aan hoe mijn leven er uit ziet nadat Laura overleed.  Daarna stond mijn eigen wereld ook  op zijn kop en tegelijk stond het stil. De corona crisis geeft gedachten en gevoelens die mijn rouwproces verstoren.

Niemand weet hoe het verder gaat en we vragen ons af of we ooit weer naar het oude normaal terug kunnen.  Dat is wat ik ook na Laura's sterven ervaar. Er is niets meer vanzelfsprekend, want haar verlies heeft impact op alle terreinen van het leven. Inmiddels weet ik dat het nooit meer zal worden zoals het was. Terug naar het normaal zal er niet meer zijn.

Wat me nog het meest aan het denken zet, is dat mensen hun laatste weken in eenzaamheid moeten doormaken. Sterven in eenzaamheid is schrijnend. Juist in de dagen van kwetsbaarheid, is nabijheid zo onmisbaar. Het brengt me terug naar het overlijden van Laura. Ze was daar alleen op haar kamer, en ze overleed in eenzaamheid, zonder dat ik iets voor haar kon doen. Het geeft me een machteloos en verdrietig gevoel.

Lees mijn gehele blog hierover op de website van Ik mis je

6 april. Ik mis je - Het gaat net niet

Op mijn werk moest ik een

stapje terug doen.
 Lees mijn blog hierover op Ik mis je

31 maart - Laura's dag

Morgen is het 31 maart, de dag dat Laura jarig zou zijn. Het is ook dit jaar een moeilijke dag en week die er aan vooraf gaat. In plaats van dat we een feestje gaan vieren, ben ik verdrietig omdat ze er niet meer is.
Net zoals vorig jaar, en het jaar daarvoor blijft het zoeken naar hoe ik deze dag wil doorbrengen. Eigenlijk voldoet er niets, omdat Laura er niet mee terugkomt.

Deze tijd van het heersende Corona virus maakt het extra verdrietig. De fysieke nabijheid van mensen is nu niet goed mogelijk, terwijl dat juist troostend kan zijn.
Toch is het de bedoeling dat mijn zus morgen komt, als we onszelf aan de richtlijnen houden is dat voor deze bijzondere dag mogelijk.

Voor het huis staat een prunusboompje, bijna in bloei.  De eerste bloesems zijn net uitgekomen en een teer roze begint zich af te tekenen. De koolmeesjes, die ook op de begraafplaats zijn, vliegen er van tak naar tak. Ik hoop dat ze dit jaar een nestje gaan maken in het vogelhuisje dat ik erin ophing.

Het is een prachtig gezicht, zo'n boom vol beloftes. Maar het maakt me ook weemoedig en verdrietig, De tere net uitkomende bloemen, de bloei die er aan komt, doen me denken aan Laura, die juist op het moment van ontluikende bloei in haar leven, er ineens niet meer was.

Maar de boom geeft me toch ook een beetje hoop, omdat hij laat zien dat God voor Zijn wereld blijft zorgen, bij het afwisselen van de seizoenen.
Ondanks alles.

30 maart - Voor wie het terug wil kijken.

De uitzending van Ik mis je, over Laura is geweest.
Het was spannend om mijn verhaal op deze manier te  delen, maar ook fijn om te kunnen doen.

voor wie het gemist heeft, of voor degen die het nog eens terug wil kijken, staat hieronder de uitzending nog een keer.  (vanaf 8 min.25)

uitzending Ik mis je over Laura

20 maart 2020 - Ik mis je TV over Laura.

Het is oktober 2019. Op een mooie ochtend is er na heel veel dagen regen, nu zonneschijn.

Wat ben ik blij dat juist op deze dag de zon schijnt.

Op deze dag heb ik afgesproken met de mensen van Ik mis je, Om een gesprek te hebben bij het graf van Laura. Naast het schrijven over haar, kan ik uren over haar vertellen. Over hoe trots ik op haar ben en hoeveel ik van haar houd. Over wie Laura was en werd. Over de moeilijke dingen die er waren en over de rouw die er in mijn leven is. Over geloof hoop en liefde.

4 Jaar geleden stond ik hier ook, met deels dezelfde mensen. Toen bij het graf van Lennard. Ook bij zijn grafje mocht ik vertellen. De regisseur en de interviewer Arjan Lock, weten het nog goed. We benoemen dat het niet te bevatten is, dat we hier nu wéér staan. Ik lees van hun gezichten dat het met hen ook veel doet.

En dan mag ik vertellen, over Laura. Mijn lieve meisje, mijn mooie dochter op wie ik zo trots ben.

Ik mag vertellen over mijn liefde voor haar en mijn machteloosheid over haar sterven. Over  hoop op het weerzien met haar, al kan dat nog zo lang duren.  Ik mag vertellen over geloven in de almacht van God, soms tegen beter weten in.

Nu is het bijna zo ver dat de opnames uitgezonden worden. Het is best spannend. Maar omdat ik het filmpje al gezien heb, heb ik vertrouwen . Want wat is het mooie gemaakt! 

Morgenavond is het te zien. Ik mis je, Om ongeveer 19.15 op NPO2 bekijk hier de aflevering

Ik hoop dat je kijkt!

10 maart. Ik mis je- Laura's kamer opruimen doet pijn

Ook voor ik mis je schreef ik een Blog  over het opruimen van de spullen van Laura. Lees hem Hier

29 februari. Werkboeken spelling en neon-gele nagellak

Waar ik ook ben in mijn huis, overal kom ik Laura nog tegen. Op sommige plekken heb ik iets neergezet ter herinnering aan haar, om bewust aan haar te denken.
Maar op andere plekken, zoals op de zolder, of op haar kamer liggen veel spullen die ik eerder sorteerde en daarna in dozen neerzette om..
Ja om wat?  In de loop van de tijd zocht ik af en toe iets tussen al die spullen, waardoor het steeds rommeliger werd. Rommelig op zolder en chaos in mijn hoofd.

Al die spullen horen nog bij Laura, ze zijn een soort verlengstuk geworden van haar. Ik vind het erg moeilijk om iets weg te doen van deze dingen, omdat ik elke keer het gevoel heb dat ik een stukje afscheid neem van mijn meisje. En dat doet heel veel pijn.  Het liefst wil ik alles wel bewaren, omdat het van Laura was en eigenlijk nog is. Omdat ik bang ben dat ik met het weggooien ook een stukje Laura zal verliezen.

Tegelijk liggen al die spullen me eigenlijk ook in de weg, en is het niet nodig om ze te bewaren. Want als Laura er zelf nog was geweest, dan lagen ze er vast niet meer. Haar schoolboeken had ze al lang verkocht, en har nagellakjes waren op of weggegooid. Kleine hebbedingetjes was ze vast al zat geweest, of waren kapot gegaan. Daarom vind ik dat ik af en toe best eens iets kan weg doen. En wat moet ik eigenlijk met werkboeken spelling of neon-gele nagellak?

Het gebeurde regelmatig dat ik naar boven liep om een begin te maken met opruimen. Maar even vaak liep ik weer even snel naar beneden, bij het zien van al die spullen van Laura. Té veel, té pijnlijk, té dierbaar allemaal. Ik wist niet waar ik moest beginnen en het kleine beetje moed dat ik had zonk me alweer in de schoenen bij alleen al het kijken er naar.

Toch wilde ik er echt iets mee, want hoewel afscheid nemen verdrietig is, gaven al die spullen me ook veel onrust.
Een paar weken terug komt mijn zus. We hebben afgesproken dat ze me gaat helpen. Ik weet eigenlijk heel goed wat ik al weg kan doen en wat niet, maar heb gewoon een steuntje in de rug nodig en iemand die soms net even kan helpen een knoop door te hakken.  We spreken af dat het goed moet blijven voelen, en dat er niets moet.

Wat zijn er veel spullen van Laura! Als we doos voor doos bekijken, komen er herinneringen naar boven aan die gekke lieve meid die mijn dochter was en nog is! Wat was het een pracht meid, en wat is het verschrikkelijk dat ze er niet meer is! Soms lachen we om die lieverd, en dan weer moet ik huilen om wat was en niet meer terug komt.

Niet alles hoeft ineens weg. Wat ik nog wil bewaren en waar ik over twijfel laten we staan en ruimen we weer netjes op. Maar andere dingen, zoals aantekeningen voor haar school doe ik weg. Zo ontstaat er in elk geval overzicht, orde in de chaos en ruimte. Zowel in de kasten als in mijn hoofd.

Na een paar uur ben ik meer dan moe. Maar ook blij dat dit gedaan is.
De dagen er na merk ik dat het veel van me gevraagd heeft. De tranen blijven maar komen om mijn lieve meisje.
Afscheid nemen doet elke keer weer pijn.

26 februari. Waarom ik de laatste tijd weinig schreef, hoewel er veel te zeggen is.

De laatste maanden is het hier rustig. Maar dat betekent niet dat er niets te vertellen valt. Het verdriet om het verlies van Laura blijft voortduren. Het besef dat haar leven hier gestopt is, en welke impact dat heeft op mijn eigen leven dringt meer en meer door.

Het gebeurde regelmatig dat ik dacht dat de rouw en het verdriet op hun dieptepunt waren. Of dat ik dacht te weten hoe rouw tot in de kern voelt.
Maar elke keer is er weer een nieuw moment waarop dat besef nóg verder doorgedrongen is. Of is er weer een nieuw aspect van rouw waardoor ik overvallen wordt en teruggeworpen.
Het voelt dan alsof ik weer 'opnieuw bij start' ben. Elke keer weer op moet krabbelen vanuit een nieuw dieptepunt.

Rouw strekt zich uit naar letterlijk alle facetten van het leven. Omdat Laura met mij verbonden was, tot in alle vezels van mijn bestaan.
Ik kan niet ophouden met bedenken waar het over gaat, of ik voel de pijn van het missen en het verlies.

Ik zou graag meer willen schrijven over hoe het gaat en wat ik ervaar, maar de laatste maanden liet de verlammende werking van rouw zich gelden. Rouw verlamt en maakt stil.
Voor een deel in elk geval. Want rouw kan in zijn grilligheid ook aanzetten tot dadendrang, en maken dat ik wil schreeuwen en huilen, zo hard als ik maar kan.
Om met het verdrietige vooruitzicht verder te moeten, het verdriet om Laura, mijn hele leven lang.

Ik zou willen schrijven over zoveel dingen,
Over de uitzichtloosheid, omdat het verlies van Laura niet op te lossen is.
Over de intense vermoeidheid die er altijd is.
Over de hele kleine zonnestraaltjes die er soms even zijn, de mensen die er voor me zijn en met me oplopen.
Over het eeuwige zoeken naar balans tussen werken en rouwen, tussen afleiding vinden en bewust de rouw aangaan.
Over het uitzien naar het voorjaar wat ik doe, omdat ik hoop dat door de warmte van de zon het allemaal een klein beetje draaglijker kan zijn.
Over ontmoetingen met mensen, waarmee ik gesprekken heb, waardoor ik bemoedigd word, maar soms zelf ook blijk te bemoedigen.
Over nog veel meer onderwerpen die me bezighouden tijdens de rouw.

Er zijn zoveel dingen om over te schrijven, omdat het eigenlijk altijd over Laura gaat. Over haar, of over haar hier niet meer zijn en wat het met me doet.
Want zo kan ik vertellen hoeveel ik nog steeds van haar houd.

Ik mis je- Moet ik kiezen tussen mijn kinderen die zijn gestorven en die hier leven?

Petra voelt zich schuldig tegenover haar twee zoons. In haar gedachten is ze veel met Laura bezig, terwijl haar zoons er nog gewoon zijn. Doet ze hen tekort, doordat het verdriet om Laura zo’n grote plek inneemt? Petra besluit er met hen over te praten.

Lees deze blog op Ik mis je

20 januari. De bittere werkelijkheid.

Het onderzoek, waaraan ik in het voorjaar meewerkte, is afgerond. Het rapport  erover is geschreven en gepubliceerd.

Wat was het waardevol om mee te mogen werken. Door zelf geïnterviewd te worden voor het onderzoek en door het mogen geven van een interview aan de NOS.
Naast dat het spannend was, was het vooral iets wat ik zo graag wilde doen, om betekenis te kunnen geven.
Al zou het maar één persoon helpen.
Al zou er maar íemand anders gaan denken, en begrijpen dat zelfdoding geen oplossing is.
Al zou er maar één persoon beseffen dat hij of zij onmisbaar is en dat er hulp te vinden is.

Nu, een paar dagen later, nu ik niet meer meegenomen wordt door het toeleven hier naar toe, is het besef van Laura's sterven er weer des te groter.
Misschien helpt het een ander, maar Laura komt er niet meer mee terug.
Ik kan niets doen, om mijn lieve meisje weer in mijn leven te krijgen. Voor haar is het te laat, en daarmee ook voor mij. Ik moet verder zonder haar. Als ik het filmpje zie huil ik bittere tranen.

Het besef, dat er al was, komt nu des te harder binnen.
Het verdriet dat er altijd is, lijkt zich te intensiveren.
Ik moet mezelf weer bij elkaar zoeken, en me herpakken,
Mijn leven gaat door, maar zonder Laura.
Het is de bittere werkelijkheid.

16 januari - Onderzoek naar zelfdoding.

Op zoek naar zingeving,  daar ging het over in  mijn laatste blog.

Deze week kon ik daar op een bijzondere manier invulling aan geven.

Vorig jaar is er een onderzoek geweest naar de oorzaken en achtergronden van zelfdoding onder jongeren, in het jaar dat ook Laura haar leven beëindigde.
Aan dat onderzoek heb ik meegedaan.
Er kwamen mensen van 113 zelfmoordpreventie bij mij thuis waarmee ik de hele ochtend heb gesproken over Laura, over wat er met haar gebeurd is en wat de oorzaken zouden kunnen zijn van hoe het zover kon komen.

Vandaag, op 16 januari werd het rapport over het onderzoek door de staatssecretaris aangeboden aan de kamer. Het is een verdrietig rapport met een verdrietige aanleiding.  Maar het is mooi dat er aanbevelingen uit zijn voortgekomen. Wanneer deze opgevolgd worden kan er geprobeerd worden om het aantal zelfdodingen omlaag te krijgen.

Het was in mijn ogen erg zinvol om mee te werken aan het onderzoek.
Vlak voor het rapport naar buiten kwam werd mij gevraagd om ook op een andere manier een bijdrage te leveren in de vorm van het geven van een interview.
De uitkomst van het rapport heeft veel belangstelling van de media. Zij wilden ook het verhaal van ouders horen.  Hier kan je bekijken hoe dat er uit ziet.

 Daarnaast was ik te horen bij NOS nieuws op npo1.

13 januari. Ik mis je - Mijn doel voor 2020

Als ik denk aan nieuw jaar, zakt de moed me in de schoenen.
Want het is weer een heel jaar voor me zonder Laura.
Toch heb ik een doel voor 2020, misschien zelfs wel voor langer.
Lees mijn blog hierover op de site van Ik mis je.

1 januari 2020 Oud en nieuw

Net als vorig jaar zie ik meer op tegen oud en nieuw dan tegen de kerst dagen.
Het missen van Laura tijdens de bijzondere dagen in december is er. Met kerst en tijdens de laatste dagen van het oude jaar.
De sfeer is anders nu zij er niet meer is, omdat Laura net als de anderen ook haar eigen gewoontes had, haar eigen ritueeltjes. Ik moet het opnieuw leren invullen. Misschien komt er ooit een tijd dat het minder pijnlijk is, maar anders zal het altijd blijven.

Het moeilijke van de jaarwisseling is, dat er door vrijwel iedereen terug en vooruit gekeken wordt. Wat waren de hoogtepunten? En wat zal het nieuwe jaar brengen? Wat is of zijn de doelen voor het nieuwe jaar en wat staat ons te wachten?

Terugkijken op een jaar dat getekend werd door missen... Het maakt verdrietig en confronteert me met mijn verlies. Het contrast tussen hoe het had kunnen zijn en hoe het is, is te groot en wordt aangezet.
Toch kan ik ook dankbaar zijn, voor dat ik sta waar ik nu ben. En dat ik verder ben gekomen dan waar ik een jaar geleden stond. Dankbaar voor meeleven en voor mensen om me heen die er voor me zijn.

Vooruitkijken naar het nieuwe jaar kan en wil ik niet. Het is te pijnlijk. Ik wil niet denken aan een heel jaar zonder Laura. Haar al die dagen te moeten missen is een vooruitzicht dat niet te overzien is. Voor vooruitkijken is onbevangenheid nodig en die is voor mij verdwenen toen Laura stierf.

Beter is het om te leven bij de dag, misschien een paar dagen of soms weken. Ik probeer het leven zo te leven, omdat het beter voor me is. Maar het blijft tegelijk een strijd, omdat ook hier het contrast er is, met hoe het had kunnen zijn.

Als terugkijken pijn doet, en vooruitkijken je bang maakt...
Kijk dan naast je...

Ik weet het.
Ik weet het, dat God er bij is en dat hij zorgt. Al snap ik er niets van, uiteindelijk is alles niet verloren.

Maar dit gegeven neemt de pijn van nu niet weg. Het werkt niet als een wondermiddel dat het verdriet weg kan poestsen. Het verdriet zal ook het komende jaar bij me zijn en mijn leven bepalen.

Ik denk niet ver vooruit, maar hoop dat ik dag voor dag een beetje verder kom.